Vrijdagavond 7 juni jl. even na 21.00 uur. Een succesvolle editie All Comers Meet bij AVA`70 werd bij de Senioren afgesloten met de 800 meter. In de voorlaatste serie stond een bijzondere deelnemer aan de start. Het nummer 264 zat netjes op zijn witte hemd gespeld. De ranke atleet had  een zwarte sportbroek aan, witte sokken en flitsende gele schoenen. Navraag leert, dat het hier gaat om de atleet, Gijs Knoppert. Niks bijzonders zou je denken, omdat de wedstrijd laagdrempelig is en bovendien voor iedereen toegankelijk. Dat je helemaal uit Wageningen komt met de auto is opmerkelijk. En toch… Gijs Knoppert is een man met een prachtig verhaal, want de atleet is maar liefst 85 (!) jaar en traint een keertje of 3,4 per week. Waar leeftijdsgenoten op dit tijdstip misschien al wel in bed liggen, een boek lezen of voor de TV zitten, maakt de krasse knar zich op voor de 800 meter. Voor de wedstrijd had hij weinig praatjes, maar dit had puur met de spanning te maken, zo liet hij na afloop weten. Knoppert heeft snode plan, want hij had besloten om in Aalten zijn PR aan te vallen. Er was dan ook niets aan het toeval over gelaten, want langs de baan stond zijn vrouw met een stopwatch om haar nek. De elektronische tijdwaarneming is natuurlijk best betrouwbaar, maar voor de zekerheid…. 

Nadat het startschot gevallen was, zetten de atleten zich in beweging en Gijs zocht zijn eigen weg. Bij de doorkomsten keek hij geconcentreerd naar de klok en had al snel in de gaten, dat een record voor het oprapen lag. De toeschouwers vonden het prachtig en de finish kwam in zicht. Een ovationeel applaus was zijn verdiende beloning en toen Knoppert de meet passeerde, gooide hij zijn armen in de lucht. De klok bleef stilstaan op 6,26 minuten en dat betekende een verbetering van zijn persoonlijke record met maar liefst 16 seconden. Uiteraard was de atleet erg blij met zijn resultaat en bleek hij ineens opvallend spraakzaam. Hij gaf aan te hebben genoten van de wedstrijd en de sfeer en zegde de organisatie toe, bij leven en welzijn, ook in 2020 van de partij te willen zijn… Wat een avond, wat een bijzondere atleet……. Gijs Knoppert, 85 jaar uit Wageningen: een sieraad voor de atletieksport! 

Uitslagen All Comers Meet

Spetterend slotoffensief

Het werd weer licht en het was de derde dag. De nacht bleek voor menigeen weer veel tekort te zijn geweest, toen om even voor half 7 het wekkertje ratelde. Waar de één zich flink uitrekte, was de ander al volop in bedrijf. Hipse, een ras-AD`er die zich tussen de Rooien opvallend goed thuis blijkt te voelen, had de koffie ouderwets lekker aan het pruttelen. Ook Gerrit Ormel liet zich alweer zien, deftig gekleed in een strak Peddelaars-pakje en het bolletje glimmend van de zonnemelk. Het is werkelijk verbazingwekkend, waar deze noeste werker de energie telkens vandaan haalt en dat bleek ook deze dag maar weer eens. Een hutje verderop, heeft Dennis Woeltjes al het hele weekend  de rol van poetsmiep op zich genomen en is wederom het balkon aan het stofzuigen. Dat blijkt ook wel erg nodig, want zijn jeugdige huisgenoten blijken er werkelijk een grote puinzooi van gemaakt te hebben. Het komt het trio op een gele kaart te staan, maar deze waarschuwing zet weinig zoden aan de dijk. Sterker nog, ze flikken het ook nog om hun zorgzame ouder voor 3 dagen, totaal voor gek te zeggen. Erg stoer natuurlijk, maar ze beseffen nauwelijks dat ze het risico lopen om op de zwarte lijst terecht te komen. Het lijkt de youngsters niet te deren. Bij de damesafdeling gaat het er veel gemoedelijker aan toe. Dit blijkt echter uiterlijke schijn te zijn, want binnen is van alles gaande, als de verhalen de ronde gaan doen. Met name vrouw Hillen scoort punten bij het produceren van beste bolussen, die tot grote hilariteit leiden. Daarnaast is ze de ganse tijd op zoek naar toiletten en als die niet toevallig voor handen zijn, trekt ze zich rustig terug in het lage struikgewas.

Afijn, de vogels kwetteren dat het een lieve lust is en de kudde Avajanen beweegt zich naar de kantine, waar wederom een heel best ontbijtbuffet klaar staat. Na een rustig begin, wordt het al wat rumoeriger en is de ene grap nog flauwer als de ander. Echter, omdat de drempel niet al te hoog ligt, scoort elke grap toch wel een paar puntjes. Daan Migchelbrink, heeft reeds een fijne ballenknijper aan en lijkt helemaal klaar te zijn voor de activiteiten die op het programma staan. Echter ziet hij toch wat pips om de neus, maar dit kunnen natuurlijk ook de zenuwen zijn geweest. 

Op de laatste dag van het pittige trainingskamp in de Ardennen zullen een aantal geelhemden flink vreemd gaan, want in de ochtenduren staat er een ATB-rit op de agenda. Goed, enige fietservaring was wel aanwezig, maar peddelen met hoge pieken en diepe dalen… dat toch wel een nieuwe discipline voor velen. Maar het openingsonderdeel van de dag staan bij voorbaat natuurlijk zeker garant voor de nodige hilariteit. Als startplaats werd gekozen voor Dinant en ondanks het vroege tijdstip was het al een drukte van belang en als daar bij wordt opgeteld, dat 23 AVA-janen worden losgelaten is het helemaal gebeurt met de rust. Alleen al het passen van de helmen bleek een waar schouwspel op zich te zijn en toen de bikes werden uitgedeeld, werd nog een tandje onzin opgeschaald. De een zat te laag, bij de ander bleek de rem te piepen, een bel ontbrak.. het oeverloze gezeik hield maar aan. Ingrid van Zolingen maakte het helemaal te bont, toen ze haar shirt wat strakker trok en zich bij de mekanieker meldde, omdat ze geen bidonhouder aan haar fiets bleek te hebben. Ze eiste direct een ander exemplaar en het liefst een nieuwe, maar tot haar ongeloof kreeg ze nul op haar rekest. Zo lukte het dus een tandeloze Belg om onze enthousiaste spraakwaterval stil te krijgen. Hulde daarvoor…Een volgend hoogtepunt was het moment, toen de 3 instructeurs zich meldden bij het klaarstaande peloton. De woordvoerder scoorde nog wel een aantal punten bij de voorstellingsronde, maar zijn kornuiten waren gelijk gespreksstof. Met name de outfit moest het ontgelden, maar daar zat ook wel een kern van waarheid in. Je gaat immers geen groep Ollanders begeleiden in een poeterig T-shirt  en een veel te ruime plofbroek van de Wibra. Dit kon echt niet. 

De Grotten van Han Tieltjes

Het weekend is amper begonnen en toch heeft een enkeling zijn kruid al verschoten. Totaal gedesoriënteerd en met ogen zo groot als rozijnen, komen enkele nachtbrakers de ontbijtzaal binnen gesloft. Hoewel er slechts één heftige zuippartij heeft plaats gevonden, lijkt het er meer op alsof ze na drie dagen ploeteren in de Belgische grotten voor het eerst weer daglicht zien. De stoere praatjes van de vrijdagavond hebben plaatsgemaakt voor een boel gepuf en gekreun. 

De organisatie van het Ardennen-weekend vond het nodig om ook een trail in het programma op te nemen. Het overgrote deel zag daar meer tegenop dan tegen het eindexamen Duits. Luuk te Brake niet. Hij had op vrijdagavond bewust maar 21 pijpjes naar binnen gegooid. “Ik wil morgen ook nog een beetje fit zijn. ” Hij liep de sterren van de hemel. Rob van der Donk liet zich vlak voor de start overschrijven van de halve marathon naar de tien kilometer, dit stond in schril contrast met zijn grootspraak van een paar uur eerder. “Ach, ik ben marathons gewend”, riep hij terwijl hij een iets te grote slok van zijn La Trappe nam. Gerjo Wevers profiteerde 9970 meter van de brede schouders van Linda Scholten maar in de absolute slotfase ging hij schaamteloos met de eer strijken en drukte zijn forse neus net iets eerder over de meet, dit tot ongenoegen van Linda, die het later ook nog aan de stok kreeg met Geert Wevers (hierover later meer). 

Het middagprogramma bestond uit een rondleiding in de Grotten van Han Tieltjes. Het treintje liet even op zich wachten. Gelukkig was het op het perron maar 34 graden en windstil. Dit tot genoegen van ‘Assepoester Woeltjes’. “Klootzak”, mompelde hij tegen de machinist van de verlate trein. In de grotten was het prachtig. Af en toe werd de wandeling hinderlijk onderbroken door de gids, die met een boel zinloze informatie op de proppen kwam. Dat gelul over druipstenen van honderd miljoen jaren oud kwam Ingrid van Zolingen de neus uit, zij zocht in de grot tevergeefs naar een poffertjeskraam. “Ik heb suuker neudig.” Na anderhalf uur kwam er een einde aan de rondleiding en keerde het 23-koppige gezelschap weer terug naar de camping. 

Om 19:00 uur werd de barbecue aangestoken door een net iets te enthousiaste chef-kok. Ze sprak ons aan alsof we halftamme kleuters waren maar ze kon wel lekker koken. Ben Wesselink kreeg na een paar stukken vlees weer wat kleur in zijn gezicht. Hij had vlak voor de barbecue vreselijk ordinair ruzie staan maken met een stelletje kampers. Uiteraard trok Ben aan het langste eind maar het ging hem duidelijk niet in de koude kleren zitten. Dick Hilbelink vertelde ondertussen eindeloos veel verhalen uit grootmoeders tijd, de jonge talenten hingen aan zijn charismatische lippen. Rond 23:45 uur keerden de meesten, een stukje minder bezopen dan de avond ervoor, in hun mandje om zich voor te bereiden op de laatste dag. Ik geef niet teveel weg maar in het laatste deel komt de wereldrecordpoging van Rianne en Denis ongetwijfeld aan bod, net als de zoveelste aflevering van de ‘Ik Kan Het Aan-tjes’, die meer bezig waren met ‘Struken duken’ dan met kajakken. 

SUCCESVOLLE OMSINGELING AVA`70 VAN BREDEVOORT

Donderdag, 30 maart 2019…….

Op dringend verzoek van wegkapitein Geert Wevers verzamelden zich in alle vroegte al een flink peloton manschappen voor het plaatsen van een vroege aanval op het vestingstadje Brevoort. Het gezelschap was afkomstig uit een breed gebied, dat zich uitstrekte van Doetinchem tot Groenlo en van `t Kobus totaan `t Slaa. Een gemêleerd gezelschap derhalve, dat bovendien overliep van strategie en noeste werklust. Allemaal no-nonsense types, die de klappen van de zweep maar al te goed kennen. De briefing was kort en bondig van de leider, want hij kwam niet verder dan wat korte uitspraken als “we trekken ten strijde” en “we gaan erop en erover.” Kreten die je natuurlijk op verschillende wijze kunt opvatten, maar de boodschap was feitelijk wel duidelijk. Om even na zeven uur in de morgen zette de groep zich in beweging en geheel volgens de verwachtingen, nestelde zich de kapitein aan het front en dirigeerde hij direct het drietal gezadelde strijders naar de achterste linie, om daar bijstand te verlenen. Via kasteel `t Walfort trok de ijzersterke formatie als 1 linie richting het front en naderde Brevoort met rasse schreden. De eerste gevaarlijke oversteek werd genomen en de plaatselijke bevolking was duidelijk niet goed voorbereid op de aanval, want alles leek daar nog in diepe rust. Besloten werd om via de oosterlijke zijde de weg te vervolgen en een omtrekkende beweging te gaan maken via de Slingeplas. Het alom bekende en vooral historische Ridderpad werd doorkruist en de kwetterende vogels hadden allang in de gaten dat er hier iets gaande was. Ook een kleurige fazant koos het hazenpad en een kabbelende zwaan keerde het gezelschap zelfs de rug toe. Nee, de ontvangst was verre van hartelijk en dat was natuurlijk ook een vrij logische reactie op deze woeste verstoring van de rust. Halverwege de modderige doorsteek hield het gezelschap een volgende strategische noodstop en werd besloten om te gaan splitsen. Een klein, doch ijzersterke formatie dappere dodo`s nam de gevaarlijke en kortste weg, terwijl 2 pelotons een omtrekkende beweging maakten via het Klooster. Het onherbergzame gebied werd doorkruist, maar echt veel gevaar leverde dit niet op. De verkenners aan kop daalden vervolgens af via een smalle doorgang en naderden de Gracht. De volgelingen, die duidelijk wat minder ervaring hadden, bleven op gepaste afstand de kopgroep in de gaten houden. Op een enkele visser na, was er nog steeds bar weinig tegenstand te dulden en ook de passage achter Bernardus leverde niet de verwachte veldslag op. Nee, de inname van Brevoort verliep boven verwachting gemakkelijk en kapitein Wevers zag dat het goed was en als held zette hij zich weer aan kop, alvorens de laatste horde genomen moest worden. Het tempo werd wat opgeschroefd en niets leek er op, dat de overwinningsdrift nog kon blokkeren. Nog eenmaal stuurde de wegkapitein een frontsoldaat naar voren om een oversteek veilig te stellen, maar dit mocht in feite geen naam hebben. Zonder ook maar iemand op het slagveld verloren te hebben, nam de groep de laatste tunnel en bereikte het peloton niet moe, maar wel voldaan de thuishaven. De totale aanval op Brevoort duurde nog geen 1,5 uur en zelden is er in een veldslag zo weinig geleden. Iets wat natuurlijk wel alles zegt over de kwaliteit, de conditie en mentale gesteldheid van de manschappen van wegkapitein Wevers. En daar is hij maar wat trots op……