Mega opkomst voor de jaarlijkse Geert Wevers Weblog Pinsterrace :)
Natuurlijk stond 2e Pinksterdag de traditionele duurloop voor iedereen die rennen leuk vindt op de kalender en dit jaar gebeurde dat al weer voor de 16e keer. Als parcoursdirecteur was dit keer niemand minder dan Gerjo Wevers aangewezen. Normaliter wordt je voor deze bliksems belangrijke rol gevraagd en mag je er een poosje over nadenken, maar in dit geval was de procedure wat aangepast. De sympathieke B-loper verraste echter vriend en vijand door gelijk toe te happen en kwam gelijk al met een eerste bijzondere mededeling. De ijzervreter woont zelf in het centrum van Aalten-Zuid, maar geheel tegen de verwachtingen van iedereen in, had hij als vertrekpunt gekozen voor Steakhouse Vivaldi. Eigenlijk was dat ook weer niet geheel bijzonder als je weet dat hij een geweldige liefhebber is van spareribs en zijn lieve Henrieke wekelijks dit gerecht twee keer op het menu heeft staan. Prachtig is dan ook dat de eigenaar van het Haartse toprestaurant al bij het vertrek om even voor 09.00 uur de eerste gekruide varkensribben op het kolenvuurtje had liggen en de geur menigeen al het water in de mond deed lopen.
Het vertrouwen in een hele fijne route was groot, want er stond een best peloton klaar op deze mooie Pinksterdag. Tuurlijk gelijk een mooi resultaat voor Wevers, die het gezelschap lachend welkom heette. De dravertjes kwamen werkelijk uit de hele regio en er zat van alle pluimage bij. Dat is ook het mooie van atletiek en dit soort hollende uitstapjes. Topatleten en goedwillende recreanten staan “Scholder an Scholder”, zoals dat zo mooi heet in deze streek. En je voelt het dan ook gelijk… dit wordt weer een hele fijne sportieve ochtend. De hele bups werd vlot even vastgelegd op de gevoelige plaat door de huisfotografe en samen met twee meefietsende beveiligers zonder specifieke taken, ging het spul op pad. Opvallend was dat er net na het vertrek even globaal een telling werd gedaan, die even boven de 40 uit kwam. De 10% mag afvallen regel, betekende dus dat er best een paar mogen sneuvelen, al kan dit natuurlijk niet het uitgangspunt zijn.
Als je niet zo heel vaak in deze contreien komt, gaat er werkelijk een wereld voor je open, want het routeboekje hing van verrassende paadjes, zandpaden en passages aan elkaar. Na nog geen kilometer was het al raak, toen de club als een harmonica in elkaar schoof om het houten bruggetje over de Stortelersbeek te nemen. Het mooie was, dat Wevers zelf besloot om niet stoer aan kop te gaan lopen, maar hij schoof een aantal oudgedienden naar het front om het peloton aan te sturen. Het tempo was bijzonder aangenaam en zorgde ervoor dat het gekleurde lint met lopers prachtig bij elkaar bleef. Bij elke scheuring die dreigde, werd het tempo even gedrukt en de homogeniteit hersteld. Na een kilometer of wat ontstond er in het hart van de groep wat consternatie, toen een overactief dravertje op een ongelijk bospad de neus opeens tegen de grond drukte. Onduidelijk was of de persona non grata een Wooldse bloemspartelkever zag kruipen of hij een duik wilde nemen in het veel te ondiepe beekje dat werd gepasseerd. Omdat het tempo niet teveel mocht zakken werd het slachtoffer nauwelijks bijgestaan en kan de vertrouwenspersoon mogelijk een bezoekje verwachten.
Afijn, de route werd snel vervolgd en langzaam maar zeker ging het meanderende gezelschap in de richting van de Bekkendelle. Dan hebben we het “bij far” natuurlijk wel even over één van de mooiste stukjes Nederland. Het was er gruwelijk druk op dit tijdstip, maar het opvallende is, dat het toch een oase aan rust is. De gele kwikstaart, de mafkop, een trosje boomklevers, een kleine kortsnavelboomkruiper… je ziet ze niet, maar hoort ze des te beter. Mooier gaat het deze dag echt niet meer worden en met die wetenschap staan de gezichten van de inmiddels licht transpirerende lopers op glimlachen. Met een kleine omtrekkende beweging gaat het inmiddels weer in de richting van de Haart. Af en toe proberen wat ambitieuze lopers zich aan de kop van het peloton te nestelen om het tempo wat op te schroeven, maar ze worden keihard teruggefloten. “Een eindsprint doe je maar in je eigen tijd”, hoe duidelijk kan een boodschap zijn.
Op 160 meter van de finish rook je niet alleen de thuishaven, maar ook nog steeds de kolen, die de vleeshompen op moeten warmen. Een enkeling werd wat onrustig, want de grote vraag was of de 13 kilometer aangetikt zou gaan worden. Voor de één een futiliteit, maar voor de ander van levensbelang zo bleek, want anders is het toch niet te verklaren, dat zeker een 8-tal autisten bij de eindstreep gruwelijk onfatsoenlijk doorliepen om toch vooral thuis te kunnen laten zien, dat er weer een grens was bereikt.
Wevers werd uiteraard van alle kanten bedolven onder de complimenten, vanwege zijn fantastische route. Om iedereen te bedanken voor de aanwezigheid had de parcoursbouwer met zijn vrouw Henrieke nog eventjes een koffietafel gearrangeerd met hele fijne cake. Hoe compleet kan een hardloopochtend zijn! Altijd jammer, dat er maar het maar 1 keer per jaar 2e Pinksterdag is
