AVA'70 B-selectie viert 8e Zomeretappe
Marco’s Mooiste: De Bekkendelle
Toen op dinsdagmorgen 18 juli jl. om exact 07.17 uur bekend werd dat de 8e zomeravondetappe van de B-selectie van AVA`70 de Bekkendelle zou gaan doorkruisen, leverde dit verschillende reacties op bij de trouwe volgelingen van trainert Marco van Rijs. Gefoeter bij de één, die met zijn sleurhut op de camping in Sibculo verbleef en dit fantastische hardloopavontuur zou moeten missen. Sterker nog, er stond op het park die avond een oergezellig klootschietavontuur op het programma en dan doet het natuurlijk nog meer pijn dat je niet kunt gaan lopen met de maatjes in het mooiste gedeelte van Nederland. Uiteraard ging er aan de ontbijttafel van de thuisblijvers enorm gejuich op bij het lezen van het programma, dat er die avond zou gaan volgen. Hier wil je immers altijd bij zijn..
De Candyman nam natuurlijk wel enig risico om deze prachtige route op de agenda te zetten. Zijn grootse imago kan wel een deukje hebben, maar hij ging nu wel heel ver. Zeker toen bleek, dat er een volledig nieuw parcours zou worden afgelegd, met de mooiste paadjes en veel verrassende elementen. Extra zout in de wonden voor de vakantievierders dus, maar wel een enerverend vooruitzicht voor de aanwezige dravers. Het waren er op deze zonnige avond gewoon weer 22 en daarnaast completeerde Marco zelf als gids van de groep natuurlijk, die ook nog was aangevuld met bezemfietser Piet. Oftewel, er was niets aan het toeval overgelaten en de avond kon al niet meer stuk, terwijl er nog geen meter was afgelegd.
Even na 19.00 uur vertrok het gezelschap in de richting van de eerste groene strook, waar het waaibomenhout werkelijk overal verspreid lag. Het tempo zakte in, hier en daar waren er al bijna-valpartijen en het duo fietsers moest al veelvuldig uit het zadel en van de pedalen om het stalen ros over de gestrekte stammen heen te tillen. Marco had als bedenker van dit alles al direct de grootste lol en pakte zijn I-phone er regelmatig bij voor het schieten van hele fijne plaatjes. Toen hij het toestel net weer had opgeborgen, miste hij maar net het moment dat een trouwe volgeling voor het mos smakte. De lichamelijke schade bleek mee te vallen en de lach op het gezicht was al snel terug. Pietje, zorgzaam als altijd, had inmiddels zijn bagagedrager klaargemaakt als uitrustplek met een fijn kussentje. Het duurde maar even en toen werd er al dankbaar gebruik van gemaakt. De lange sliert dravers trailde rustig verder door het Wooldse land. Via de illustere Brinkeweg draaide de groep de Bekkendelle in, waar de vogels het hoogste lied floten en de eekhoorntjes van boom naar boom klauterden. Deze natuurrijke passage kan altijd gerust beschouwd worden als het mekka van de streek en behoort zonder twijfel tot het mooiste dat Nederland te bieden heeft. De huisfotograaf laste in allerijl een rustmoment is voor een heuse fotoshoot. De shirtjes werd even recht getrokken en een enkeling wreef zich nog snel even het gezicht droog. Alles voor het perfecte plaatje…
Slalommend tussen de bomen door is het ook nog opletten geblazen, want de boomwortels laten zich overal heel duidelijk zien, maar kan niet voorkomen dat er her en der hampelend en struikelend de strijdbare atleten hun route afwerken. Voor de beide meefietsers is het helemaal behelpen, want ze stuiteren links en rechts tussen het struikgewas door. De finish leek in zicht, tenminste dat bleek uit de klokjes, die inmiddels dik 10 kilometer als gelopen afstand aangaven. Maar de coach had nog best wat in petto. Eerst moest er nog een kruip-door-sluip-door-pad gekruist worden, waar distels en Japans duizendschoon weelderig bleek te groeien. Daarnaast bleek de ondergrond verre van vlak te zijn en kregen de vermoeide enkels klap naar klap.
De echte traillopers bleken goed bestand tegen de omstandigheden, de rest volgde behoedzaam en de het duo op het stalen ros stuiterde van kuil naar kuil. De kontjen en het klokkenspel van beide heren had het zwaar te verduren, maar ze peddelden dapper door. De apotheose was inmiddels inzicht, want de roemruchte vuilnisbelt doemde voor het oog van de camera op. Nog eenmaal werd alles op alles gezet en in het eigen tempo mochten de volgelingen de pittige pukkel beklimmen. Zuchtend en zwetend kwamen de meesten boven en de afdaling richting de finish verliep eigenlijk best soepel. Aan een prachtig hardloopavontuur kwam een einde en trainer van Rijs werd werkelijk bedolven onder de complimenten. Altijd goed voor zijn ego, natuurlijk en glimlachend van oor tot oor, knupte hij zijn mountainbike weer op de auto. “Marco`s Mooiste” was er absoluut één van de buitencategorie en zal bij menigeen in de favoriete top 10 zeker een plaatsje krijgen.
