De groepstrainingen bij AVA`70 behoren al maandenlang tot het verleden, dus ook een meet-and- greet in het altijd gezellige clubhuis zit er helaas niet in. De wedstrijdkalender is blanco en de smaakmakende verenigingsactiviteiten staan in de ijskast, die vooralsnog hermetisch gesloten lijkt te zijn. Kortom… het is eigenlijk best wel kommer en kwel voor de AVA-janen. Via de media wordt gelukkig duidelijk dat de clubliefde het wint van de coronacrisis, maar het gemis van de hardloopmaten wordt door velen steeds heftiger. In de rubriek “De AVA-jaan in coronatijd,” peilen we de stemming van een clubgenoot. We vervolgen de serie met …….

GERRIT DIJKSLAG

Wanneer sport in het algemeen en hardlopen in het bijzonder je passie is, heb je een buitengewoon beroerd jaar achter de rug. Gerrit Dijkslag had daarnaast nog de pech van een vervelende blessure en wie de fanatieke atleet een beetje kent, kan zich voorstellen dat het humeur af en toe het dieptepunt zal hebben aangetikt. Gelukkig voor Gerrit zijn de baantrainingen bij AVA`70 weer voorzichtig opgestart en kan er worden uitgekeken naar betere tijden. Net als velen, hunkert ook Dijkslag weer naar duurtrainingen met de A-selectie, gezellige clubactiviteiten en vooral ook wedstrijden…… 

 Hoe zien je hardlooptrainingen er momenteel uit?

Ik ben heel erg blij dat we met een klein groepje weer op de baan mogen trainen, verder train ik twee, soms drie keer in de week alleen. Dat alleen trainen heb ik een jaar lang volgehouden. Net voor de eerste lockdown raakte ik geblesseerd aan mijn hamstring, dus dat verhaal van Rianke in de vorige aflevering,  kwam me heel erg bekend voor. Eerst 10 weken helemaal niet trainen, alleen maar wandelen en oefeningen, heel veel oefeningen. Als er geen lockdown was geweest, was ik helemaal gek geworden door het missen van groepstrainingen en vooral wedstrijden. Maar ja, die waren er toch niet, dus een weekje langer niet trainen maakte ook niet uit. Tijdens mijn 36 jarige lidmaatschap van AVA, had ik nog nooit langer dan drie weken achter elkaar niet hardgelopen, dus dit was wel een unicum. Daarna via een schema van fysio Mark weer heel voorzichtig begonnen, 8x1min hardlopen met wandelen ertussen! Zelfs dit schema was voor mijn lichaam af en toe nog te zwaar, het moest zo nu en dan nog wat minder. Maar met vallen en opstaan en een bemoedigend woordje van Mark kon ik na 5 maanden de 5 km alweer in 20:36 min. afleggen. Drie maanden later zat ik weer onder de 20 minuten en voel ik me weer een beetje hardloper.

 Wat doe je verder nog om je conditie op peil te houden?

Ik doe nog steeds veel oefeningen, niet leuk, maar heel noodzakelijk. Verder wandel ik regelmatig, soms op de Veluwe of een andere mooie omgeving, soms met Denis, maar meestal vanaf huis. Op de gewone fiets onderneem ik zo nu en dan ook een tochtje. Zo ben ik afgelopen zomer langs de plaatsen in Groningen gefietst waar ik gewoond heb.

 Train je solo of zoek je een maatje?

Ik loop alleen, na de eerste lockdown noodzakelijk i.v.m. blessure, daarna uit gewoonte en gemakzucht. De eerste keer na een jaar weer samen met iemand lopen voelde eigenlijk helemaal niet raar of onwennig, net of ik dat een paar dagen daarvoor nog gedaan had. Bedankt Gerdy en Evelien!

 Wat mis je het meest in de coronatijd bij AVA`70?

Nu we weer op de baan kunnen trainen, merk ik dat lopen met anderen toch best wel inspirerend is. De afwisseling van gezamenlijk en alleen trainen werkt voor mij het beste, maar de groep zou nog wel groter mogen zijn. Het meeste mis ik de wedstrijden. Eén ding wist ik aan het begin van 2020 zeker, ik ga dat jaar mijn 800^ste wedstrijd lopen, maar ik ben op 799 blijven steken. Wel een mooie motivatie om door te trainen, de eerste wedstrijd na deze pandemie wordt sowieso een bijzondere en dan nog een jubileumeditie voor mij daar bovenop.

 Heb je nog een goede tip voor je clubgenoten?

Wat er gezegd wordt over dat je conditie na een blessure eerder weer op peil is dan je spieren en pezen klopt (helaas) helemaal. Ook in mijn hoofd wil ik na mijn blessure alweer zoveel, maar mijn lichaam roept (schreeuwt) af en toe iets heel anders. Zeker in deze wedstrijd loze periode, luister naar je lichaam en doe het kalm aan, je zult des te frisser en uitgeruster aan de start staan als het weer mag.

 Wil je verder nog iets kwijt?

Hoewel ik me niet verveel en eigenlijk over het afgelopen jaar weinig te klagen heb, zelfs een paar hele leuke en nuttige dingen heb gedaan waar ik anders nooit aan toe was gekomen mag het van mij allemaal wel weer wat minder gezapig. Oude verzamelingen uit de 80-er jaren zijn nu compleet, mijn oude video banden staan nu op USB, een zeldzaam boek is nu in mijn bezit en ook de verzameling kilometerpaaltjes van bergtoppen die ik beklommen heb is nu compleet. Toch hoop ik dat we binnenkort, op een vernieuwde baan (!), weer met een grote groep kunnen trainen en na afloop met zijn allen weer in de kantine na kunnen kletsen onder het genot van een lekker drankje! Aan wedstrijden deelnemen, heuveltrainingen volgen, ik heb er weer zin in omdat samen met jullie te doen!

 De voetballende tweeling Ramon en Yannick Hoornenborg hebben laten zien ook grote hardlooptalenten te zijn…

Het zal ergens begin februari zijn geweest, toen Rinke ter Haar een appje stuurde naar zijn favoriete neef Geert Wevers. De hardlopende architect had een hardloopevenement “uitgetekend” en zocht een serieuze compagnon om het plan samen mee verder uit te gaan werken. Het programma van Aprils Prachtige Prijzenloop bestond uit 4 hardloopweekenden, waarin de deelnemers achtereenvolgens 3, 5, 10 en tenslotte 15 kilometer af moesten leggen op een zelf uitgekozen parcours. Coronaproof… dus solo-lopen was de sportieve opdracht met als uiteindelijk doel om een goede tijd te scoren. Alles voor de punten en de ranglijst.

“Ut sol mooi wèzen as d`r un stuk of veertig lopers met gaot doon,” aldus de enthousiaste initiatiefnemer Rinke. Het werden er uiteindelijk bijna 200 (!), die er samen een geweldig hardloopspektakel van maakten…..

Zelden stonden er bij een hardloopevenement  zoveel kleuren sporters aan de start, waarvan maar weinigen de afloop konden voorspellen. Tuurlijk bestond het gros van de deelnemers uit atleten, maar ook  voetballers en voetbalsters, wielrenners, gymnasten, volleyballers, zwemmers en tennissers waagden zich aan de sprong in het duister. De organisatie bleek inmiddels uitgebreid te zijn met een derde kopstuk, namelijk AVA-jaan Bart Wesselink, die alle verstand heeft van cijfers en dus de zware taak kreeg toegewezen om de ranglijst en puntenkoers in goede banen te leiden. De jonge Bredevoorter maak je de kachel niet aan, dus deze aanwinst was bij voorbaat een zekerheidje. Het trio had een mooi reglement opgesteld, waarbij niets te voorspellen was en niemand zich te vroeg rijk kon rekenen. Pas op zondag 25 april om 20.01 uur kon het talrijke en gevarieerde prijzenpakket toegewezen worden aan de gelukkigen, die het lukte om te finishen op plek 3, 5, 10, 15, 21, 42, 50, 75 100, 125, 150, 175, voorlaatste en laatste.   

Begin april vond de eerste etappe van het vierluik plaats en dit was ook gelijk de kortste. Slechts 3000 meter hoefde er maar afgelegd te worden, maar menigeen verzuurde tijdens deze lange sprint tot in elke spiervezel. Veel slimmeriken hadden zich een lekker parcours uitgezet, waarbij er voornamelijk bult af werd gelopen. Zo bleek de Haartseweg een favoriet traject en menig aanwonende verbaasde zich over de atleten die speersnel voorbij flitsten. Het openingsweekend van Aprils Prachtige Prijzenloop leverde direct al een skitterende tussenstand op, waarbij liefst 173 deelnemers zich het schompes liepen. De toon was direct gezet…..

De tijd om fijn na te genieten was kort, want een week later moest er al weer gepiekt worden. Of het lichaam voldoende hersteld zou zijn, moest gaan blijken bij de tweede run, waarbij de afstand 5 kilometer bedroeg. Ook een lastige afstand, dus maakte een aantal sportievelingen zich toch wel wat zorgen. Een parcours uitzetten op bekend terrein is dan een goede tactiek, met als het kan de wind achter en een finish bult af. Onervaren lopers en loopsters zullen hebben ervaren, dat de afstand hierdoor niet korter wordt, maar toch werd er weer kiezelhard gelopen. Het aantal keren dat er werd ingelogd op de site van Geert steeg explosief. Sta ik er al tussen, want heeft de concurrentie gedaan en hoe hard heeft mijn ploeggenoot gelopen. Ja… er ontstond een prachtige kompetitie in de kompetitie tussen atleten, maar ook de voetballers en voetbalsters maakten er onderling een prachtige strijd van. Precies het scenario waarop de organisatie stiekem hoopte.

In het derde weekend zou het kaf van het koren gescheiden worden, zo was min of meer de algehele verwachting. De afstand werd immers verdubbeld naar 10 kilometer en dan wordt het toch echt “serious business.” Geen afstand voor voetballers en de minder geoefende trimmers zouden het duftig zwaar te verduren krijgen. Een lekkere looproute uitzetten van 10.000 meter is best lastig en er was geen ontkomen aan, dat er tegen de wind in gedraafd zou moeten worden. Een extra hindernis dus bij dit avontuur. Toen de eerste tijden binnenrolden was het eigenlijk best wel schrikken geblazen voor de organisatie, want allemachtig snelle Garmin-overzichten, Strava-beelden en Polar-views  werden per mail gestuurd. Bartje uut Brevoort moest zich het schompes werken om alle tijden raps te verwerken en kwam aan poepen zelfs niet eens meer toe. Als de score immers niet snel genoeg in de uitslagenlijst te zien was, volgde er al een herinneringsbericht. Kortom, het hardloopspel brandde nu echt volledig los. Uiteindelijk lukte het maar liefst 20 atleten om binnen de 40 minuten te finishen. Maar ook achter deze topdravers werden er prachtige prestaties neergezet en persoonlijke records aan diggelen gelopen. En eerlijk is eerlijk… de veelal jeugdige voetballers en voetbalsters toonden een enorme dosis karakter door hele vlotte tijden te noteren. Hulde ook aan de deelnemers, die voor het eerst deze afstand hardlopend aflegden, want dan is het best wel een pokkeneind.

Het laatste weekend, stond de deelnemers een nog fiksere kluif te wachten, want de te overbruggen afstand werd opgekrikt naar 15 kilometer. Een helse tippel en helemaal als je het alleen moet gaan doen. Alhoewel, de organisatie toonde zich coulant en bood de dravers de mogelijkheid om een maatje te strikken. Ondanks dit cadeautje zag het er naar uit dat de nodige deelnemers, die al 3 keer in actie waren gekomen, een snipperdag zouden gaan nemen. Bang voor de duizenden meters asfalt, die afgelegd moesten gaan worden. Daarnaast ontkom je niet aan wind in de snuffert, een vervelende ondergrond of misschien zelfs wel een ontmoeting met de man met de hamer….. En toen kwam de organisatie ineens met een meesterlijke zet, door 25 bonuspunten te schenken aan alle lopers die 4 keer van start zouden gaan. Dit werkte zeker bijzonder stimulerend en werden er ineens her en der toch routes uitgezet en de kicks tevoorschijn gehaald. Deze kans wilde menigeen zeker niet laten lopen. Maar 15 kilometer afleggen, dat is natuurlijk ook wel een dingetje. Toch gingen maar liefst 136 dappere sporters deze uitdaging aan en het ging eigenlijk verbluffend goed, al zal menigeen hier zeker anders over gedacht hebben. Tuurlijk, de Driehondermeterweg is bijvoorbeeld beduidend langer dan de naam doet vermoeden, zeker met windkracht 4 tegen en als de brandstoftank na een kilometertje of 11 ook nog eens leeg is, dan wordt de finish halen een martelgang. Zo zal elke loper zijn of haar eigen verhaal hebben, na afloop van de grand finale.

Op zondagavond 25 april om 19.00 uur kon het rekenprogramma erbij gepakt en na enig telwerk kon de eindrangschikking aan de meute getoond worden. Er waren nog tal van verschuivingen in het klassement te zien en bijna zekere prijswinnaars, bleken vrijwel allemaal toch naast de pot te pissen. Maar wat is er gedurende de maand april een geweldig sportieve strijd gestreden en zijn er prachtige prestaties geleverd met tal van persoonlijke records. Volkomen terecht besloot de 3-koppige directie om er effen flink op te proosten. Het verhaal gaat, dat de avondklok vreselijk werd overtreden, maar deze zonde is ze vergeven. Het mag rustig gezien worden als een terechte beloning voor de organisatie van een sportief hardloopevenement, waar de komende periode nog regelmatig over nagepraat zal gaan worden. Voor velen was de deelname aan Aprils Prachtige Prijzenloop immers meer dan een lichtpuntje in deze tijd. Lekker sporten, maar vooral…..eindelijk weer een wedstrijd!

Rianke Tolkamp in action.

De groepstrainingen bij AVA`70 behoren al maandenlang tot het verleden, dus ook een meet-and- greet in het altijd gezellige clubhuis zit er helaas niet in. De wedstrijdkalender is blanco en de smaakmakende verenigingsactiviteiten staan in de ijskast, die vooralsnog hermetisch gesloten lijkt te zijn. Kortom… het is eigenlijk best wel kommer en kwel voor de AVA-janen. Via de media wordt gelukkig duidelijk dat de clubliefde het wint van de coronacrisis, maar het gemis van de hardloopmaten wordt door velen steeds heftiger. In de rubriek “De AVA-jaan in coronatijd,” peilen we de stemming van een clubgenoot. Dit keer met een loopster uit de C-groep:

Rianke Tolkamp 

Het zullen er niet zo heel veel zijn, maar voor sommige atleten kwam de coronatijd niet eens zo heel slecht uit. Rianke Tolkamp kon deze wedstrijdloze periode rustig werken aan het herstel van haar vervelende en slepende hamstringblessure. Stilzitten kwam zeker niet in haar woordenboek voor en solo wandelde en rende ze meermalen per week in de rondte. Tot haar grote blijdschap is ze er weer bijna klaar voor ……….

Hoe zien je hardlooptrainingen er momenteel uit?

Op dit moment zit ik echt in de flow, loop nu 2 x een kwartier hard, volgens schema dat is opgesteld door mijn fysiotherapeut Mark te Brake! Ja, ik zit in de opbouwfase, al een hele tijd. Vorig jaar maart deed ik voor de allereerste keer de 10 km met de Achtkastelenloop in Vorden, een klein uitglijertje wat ik me niet eens besefte op dat moment, zorgde er voor dat ik mijn hardloopschoenen vakantie kon geven want het souvenir wat ik kreeg van Vorden was een blessure aan de hamstring. Dus mijn hardloopleven ging ook in lockdown. En ik was zo lekker bezig, hoe frustrerend is dat, maar goed ik ging dus van de C groep naar mijn eigen W- groep (wandel) en snel naar de fysiotherapie en hopen dat  weer over zou gaan, maar dat deed het niet. Nu ben ik al vanaf augustus 2020 bij fysiotherapeut Mark te Brake en aan de hand van een opbouwschema en veel tips gaat het nu echt de goede kant op en loop ik als het kan 3 keer in de week. De duur wordt langer, de afstand blijft ongeveer 5 km. Ik word er zo blij van dat het steeds beter gaat en dat de hamstring zich een stuk minder laat horen. Want hardlopen is zo fijn om te doen!

Wat doe je verder nog om je conditie op peil te houden?

Elke dag wil ik de 10.000 stappen halen, dat doe ik nu al zo’n 190 dagen. Ik stap het bed niet in voor ik ze gehaald heb. Elke dag een uitdaging, dus naast hardlopen wandel ik ook veel.

Doe je de trainingen solo of heb je een maatje gezocht?

Ik heb geen maatje gevonden die dezelfde blessure had, (haha….) dus al mijn hardloopjes doe ik alleen en dat went echt en is prima te doen. Ik kijk er naar uit dat ik ook weer samen met maatjes kan hardlopen en dat het weer lekker gaat zonder klachten. Als het zover is hang ik de vlag uit!

Wat mis je het meest in de coronatijd bij AVA`70?

Ik mis het meest de gezelligheid met mijn hardloopmaatjes, samen lekker hardlopen. En ook al levert een wedstrijd me stress op van te voren, toch mis ik dat ook wel. Zodra je je opgeeft kun je er voor trainen, heb dan toch een tijd in mijn hoofd en wil dit halen, het is altijd leuk om jezelf uit te dagen. Wat dat betreft heb ik de blessure wel in de juiste tijd gekregen want voor niemand stond er een wedstrijd op de planning, anders was het extra zuur geweest.

Heb je nog een goede tip voor je clubgenoten?

Ja, als je een blessure hebt ga dan meteen naar fysiotherapeut Mark te Brake en loop er niet mee door. Hij is heel kundig en weet precies waar hij het over heeft, als ik dat ook meteen had gedaan waren er niet 5 maanden verloren gegaan, want zo voelt dat wel.

Wil je verder nog iets kwijt?

Hopelijk is het snel weer tijd voor  trainen en hardlopen zoals het altijd was bij AVA, hoe mooi zou dat zijn!

Zoals sommigen wellicht al weten werk ik ondertussen een jaar voor Global Sports Communication in Nijmegen. Het management van ’s werelds beste hardlopers, ikzelf werk op de marketing afdeling. De meeste lopers die bij het management horen komen uit Oost-Afrika en dan vooral uit Ethiopië, Oeganda en Kenia. Eind maart is het zover, ik ga voor het eerst naar Kenia. Omdat we op 18 april de NN Mission Marathon organiseren zullen we het bezoek in Kenia gebruiken om foto’s en video’s op te nemen voor social media, sponsoren en pers. Eliud Kipchoge, wereldrecordhouder en de eerste man onder de twee uur, zal op 18 april ook aan de start staan.

Op maandag vlieg ik met twee cameramannen en één fotograaf naar Nairobi, de hoofdstad van Kenia. Een paar uur later vervolgen we onze reis met een binnenlandse vlucht naar Eldoret, een plaatsje in het westen van Kenia. Eldoret staat bekend als standplaats voor Europese top hardlopers die op hoogte willen trainen. Eldoret ligt op zo’n 2000 meter boven zeeniveau. Global Sports Communication heeft op een half uur rijden van Eldoret een eigen kamp waar de atleten zitten, Kaptagat. Hier woont en traint een groep van zo’n 25 atleten, waaronder Eliud Kipchoge dus. De atleten komen op maandag aan en vertrekken zaterdagochtend, na de training, voor het weekend naar huis, op maandag komen ze weer in het kamp. Week in, week uit, alles om twee marathons per jaar zo hard mogelijk te lopen.

De eerste dag staat vooral in het teken van een introductie, rondleiding en veel interviews. Omdat we een aantal maanden de social media kanalen van het NN Running Team en de atleten moeten vullen zijn de dagen goed gevuld met het maken van foto’s en video’s. De mannen lopen gemiddeld richting de 200 kilometer per week, in de ochtend een lange training, ’s middags 10 kilometer uitlopen. ’S Middags loop ik zelf 10 km mee, uitlopen is ongeveer 4:30 – 5:00 per kilometer dus dat is goed te doen, zelfs op 2400 meter hoogte. Geweldig mooi om over de welbekende rode zandpaden door de bossen van Kenia te lopen met ’s werelds allerbeste atleten.

Donderdag staat in het teken van een 35 km long run, het hoogtepunt van de week. Om 4:30 uur in de ochtend vertrekken we uit het hotel om op tijd te zijn voor de start. Rond de klok van 5 uur hebben zich al zo’n 45 atleten bij de poort van het kamp verzameld. 25 atleten uit het kamp en zo’n 20 atleten die aan de poort wachten om aan te kunnen haken. Om klokslag 5:00 uur stormen 45 atleten de weg op voor hun 35 kilometer. Wij zelf zitten achterin een pick-up met alle camera’s. Daarnaast rijdt er ook nog een busje mee om alle atleten van drinken te voorzien. Ik druk mijn horloge in om te kijken hoe hard ze gaan. Na 5 kilometer komen ze door in 16 minuten, nog 30 km te gaan. Elke 5 kilometer krijgen de atleten drinken uit het busje, omdat Eliud een aantal sponsorverzoeken heeft voor foto’s en video’s van het drinken was er besloten dat ik de drinkfles vanuit de pick-up aan Eliud moest geven. Elke 5 km kwam hij naast de auto lopen om de fles aan te pakken, prachtig om te doen! De kilometer tijden zijn allemaal rond de 3:10-3:15, waanzinnig hoe hard dat gaat. Extra knap is dat ze het grootste deel van de run niet over asfalt lopen maar over heuvelachtige zandwegen met grote stenen.

De rest van de dagen doen we nog veel interviews, fotoshoots en corona testen voordat we weer naar huis gaan. Een prachtige ervaring in een prachtig land. Het respect is groter en groter geworden!