Wedstrijd verslag van Tracey Jewell
Voor de meeste Avaleden stond afgelopen weekend in het teken van Theo’s heuveltraining en het volksfeest in Aalten, voor mij was het weer een weekendje Engeland. Naast het familiebezoek heb ik afgelopen zondag toch de stoute schoenen aangetrokken en voor het eerste keer (of nu de laatste keer?) de Farnham Pilgrim halve marathon gelopen.
Mijn zus heeft eerder deze prachtig mooie en sfeervolle loop gelopen en heeft me dus dit jaar zover gekregen om eraan mee te doen. Het parcours voor zowel de halve als de hele marathon begint en eindigt in het kleine dorpje “The Sands” (de naam zegt al genoeg), zuidwest van Londen. Het parcours is niet alleen bekend voor zijn hoogtemeters maar ook omdat je de voetstappen van de Pilgrims destijds volgt. Vandaar ook de naam “Pilgrim” halve marathon en loopt voornamelijk langs de zandige en bosrijke paden van de prachtige North Downs Way.
Zondagochtend was het zover. Rond 9 uur wordt ik bij de start afgezet, terwjl mijn moeder, zus en nichtje richting 8 mijl gaan omdat de daar als verkeersregelaars worden ingezet voor de hele marathon . Om 9:30 gaat de hele marathon van start en ben erg opgelucht dat ik deze zonnige ochtend voor de halve heb gekozen. Even wat inlopen en precies om 10:30 gaan we van start. De eerste mijl gaat voorspoedig en we komen vrij snel een pilgrim tegen, oftewel een verkeersregelaar verkleed als een monnik! Dit is al een proefje van de sfeer die we gaan tegenkomen. Bij 3 mijl begint de eerste steile beklimming en ik merk dat ik moeilijk mijn ritme kan vinden. Het helpt niet dat je om de zoveel tijd/meters moet stoppen om de “stiles” te beklimmen en door “kissing gates” moet gaan (typische engelse boerderij hekken waar een persoon één voor één overheen of doorheen kan - vertaling welkom! ). Gelukkig na 4 mijl dalen we van de North Downs Way af en begin mijn ritme te vinden. Dacht ik tenminste. Er worden helaas geen mijlen aangegeven dus je loopt een beetje op gevoel. Rond 9 mijl verandert het terrein meer in modderige bospaden langs prachtige meertjes. Al is het vlak hier, ik begin na al die beklommen hekken en heuvels te voelen en verstap me op een boomwortel. Ik land op mijn knie, “face first” op de grond. Er wordt gelijk door 4 medehardlopers “are you ok?” geroepen en helpen me overeind (erg aardig van ze). Ik kan gelukkig weer opstaan en met enkele schaafwonden doorlopen.
Het begint steeds warmer te worden (het kan ook in Engeland warm zijn ;) )en bij 10 en 11 mijl kom ik weer flinke bulten tegen, allemaal op zandige paden. Je hoort letterlijk medehardlopers “yes!” schreeuwen, als ze naar boven komen. Heb ik ook eerlijk gezegd gedaan!
De laatste anderhalf mijl komen me bekend voor en besef snel dat er in de laatste paar honderd meter nog een flinke bult komt . Met 800m te gaan kom ik mijn zus, zwager en nichtje tegen wat erg helpt. Mijn zus loopt een stukje met me mee en ik kan alleen met woorden “I fell” uitkomen maar ik vind het erg leuk dat ze naast me loopt. Met het eind in zicht kan ik toch even versnellen de heuvelop en naar de finish toe. Helaas eindig ik net boven de 2 uur maar ik kom erachter dat het 13 ½ mijl was ipv 13.1 dus ben dik tevreden. Ik krijg snel de uitslagen te zien door mijn nummer op de computer in te geven. Je tijd en positie wordt gelijk uitgeprint. Onlangs alles eindig ik 12e in mijn categorie en 165e in de eindklassement.
Met pijntjes maar met een voldaan gevoel gaan we richting huis. Volgend jaar weer? …. Jazeker!!
Met sportieve groet,
Tracey Jewell
website: http://www.farnhampilgrim.org.uk/
