Rik's rondje om de kerk
De 17e Pinksterloop kende een prachtig pelotonnetje dravers, dat zich rond de klok van tienen op de vrije maandag had verzameld onder de toren van de kathedraal in Zieuwent. Een blik in de rondte gaf de parcoursdirecteur al direct een prettig idee over de bulkende kwaliteit die aanwezig was. Oost-Gelrekenner bij uitstek Rik Delsing had zich zelf gelukkig ook zeer serieus voorbereidt bij het uitzetten en het verhaal ging zelfs dat hij de avond en nacht voor de run het traject twee keer langs is gefietst om te kijken of er geen obstakels op de wegen en paadjes lagen, die de snelheid zouden kunnen dimmen. Op de dag van de waarheid namen de zenuwen nog verder toe en zoals vaker zie je dan ineens dat er een blessure op blijkt te spelen. Bij Rikkie zou het om lichte malheur aan de achillespees gaan, maar dapper als altijd zette hij zich gelijk schrap, al moest er eerst nog wel een teamfoto voor het thuisfront gemaakt worden. Uiteraard vormde de kerk een toepasselijke achtergrond, maar die lummel is zo groot, dat het de fotograaf van dienst niet lukte om alles en iedereen duidelijk in beeld te krijgen. Een liefelijk plaatje werd het, maar het haantje ontbrak.
De koers leek gelijk te ontbranden, maar niet voordat local running-queen, Lisa te Molder werd gegroet, die met één van haar koters een rondje aan het peddelen was. Via een armetierig paadje achteraf, waar je alleen in het donker zeker gevaar loopt, liepen we het eerste kerkenpad op en er zouden er nog velen volgen. Otterpad, Rondeelpad, Sprenkelerpad en de Kotte Voare… het was werkelijk een aaneenschakeling van mooie grindstroken door het fraaie coulissenlandschap. Hier en daar kwam er nog eens een haas buurten en overal werd het geluid van de dampende lopers begeleid door het gekwetter van vogels. Ja, het was opvallend warm op deze mooie Pinsterdag en het zweet dat drupte werkelijk met straaltjes van de veelal ranke lijven. Onderweg passeerde de club ook nog de diverse culturele hoogstandjes, die jammer genoeg vrijwel onopgemerkt bleven. Zo vroeg er niemand bij het passeren van droebel `t Rolder, wat hier nu de exacte, diepe betekenis van was. Stelletje cultuurbarbaren zijn hardlopers, dan mag gerust geconstateerd worden en dat is natuurlijk best jammer. Nog pijnlijker was misschien wel de passage van het Mariakepelleke. Geen blik opzij, even het gesprek stil laten vallen een kruisje slaan… niets van dat alles!
Zieuwent beschikt werkelijk over een adembenemende omgeving en toen het stoetje even halt hield om eventueel moegestreden atleten de mogelijk te bieden om lekker af te snijden, maakte daar niemand dankbaar gebruik van. Niet zo verstandig, zo zou later blijken, toen het op het verdelen van het appelgebak aankwam.
Wie er na een kilometertje of 10 nog opvallend fris bijliep, was Rob Demkes. Hij had alweer zijn loopschoentjes uit de kast gehaald en toen zijn, toch wat kippige loopstijl ter sprake kwam, kwam Ingrid, die heel vroeger een LAT-relatie met hem bleek te hebben gehad met de verklaring. Robbie was in zijn jonge jaren een meer dan succesvolle pluimveevanger geweest in het Bredevoortse en dat verklaarde natuurlijk veel, zo niet alles. Met een omtrekkende beweging, waarbij de immense kerk steeds in beeld bleef, kwam de meute langzaam weer in de bewoonde wereld. De autisten onder de lopers en dat zijn er akelig veel, liepen bij de finishstreep nog een paar passen door, want de 12 kilometer moest natuurlijk wel aangetikt worden. Een Strava-afstand van 11,89 is not-done, zo blijkt in de praktijk meer dan dikwijls. De eerste club had zich al op het terras neergevleid en hun bestelling gedaan. Van enige saamhorigheid is allang geen sprake meer. Koffie, thee, appelgebak met of zonder slagroom… het arme meisje van de bediening kwam oren en ogen tekort om alles vlekkeloos te laten verlopen. Wim “de Sloffert”, kwam even later ook aanzetten en was gehuld in een razend mooi nieuw en ook nog eens fluoriserend hardloopjack. Wimpie glom van oor tot oor en was duidelijk in zijn sas met deze skitterende aanwinst.
Het Zieuwentse looptalent jan Spekschoor kwam nog met een hele fijne anekdote over de grootse kathedraal. Elke maandag doet de klokkenluider de verschillende handelingen om het luiden toch vooral flink te laten klinken en dit doet de toren letterlijk en figuurlijk schudden op de plek. Jan had het over een beweging met een uitslag van 100 centimeter. Dit leek ons als leken natuurlijk best veel maar hij bleef bij zijn bewering en wie zijn wij dan om dit tegen te spreken. De verdeling van het appelgebak ging overigens vrij moeizaam. De magnetron kon het werk bij lange na niet aan en toen er weer een kleine lading werd uitgeserveerd, werd er niet gekeken naar de volgorde van de bestelling maar keek het blonde serveerstertje naar de geschatte BMI-waarde. Zo gebeurde het dus dat degene die het laatste een order had geplaatst, als eerste aan de beurt waren. Gerrit Dijkslag, Frank Roos en Geert Wevers zetten gelijk de tanden in de lekkernij en lieten hun kompanen met enig overgewicht verbouwereerd achter.
Om het immense kabaal van 12 slagen van de kerkklok voor te zijn, werd er snel, maar zeker dankbaar afscheid genomen van elkaar en Rik bedankt voor zijn prachtige route. De thuisblijvers hebben weer eens een prachtig hardloopavontuur gemist, want ook dit keer gold weer eens de gouden regel: Meedoen is meemaken!
