Het is maandagmorgen vroeg en het schemert nog een beetje. Ik loop door ontwakend Lourdes, mijn rolkoffer achter mij aan trekkend. Precies een week geleden liep ik hier ook, maar dan de andere kant op. Toen met een hoofd vol verwachtingen, maar ook onzeker. Nu zit de koffer vol met dierbare herinneringen aan een fantastische week in de Pyreneeën.
Nog geen 1,5 jaar geleden ben ik eindelijk van mijn hartritmestoornissen afgeholpen en gaf me snel op door de Beachy Head Marathon in Engels Eastbourne. Helaas wist ik toen nog niet dat mijn lichaam na de operatie in de stress zou schieten en eerst mijn rug en daarna mijn heupen en voet deed vastzetten. Hier heb ik tot op de dag van vandaag nog last van. Gelukkig kon ik met behulp van de fysio en heel veel oefeningen de marathon met 1300 meter hoogte verschil tot een goed einde brengen. Nog voor deze marathon maakte Kanjers voor Kanjers bekend dat ze voor hun 10 jarig bestaan iets bijzonders wilden doen. Eind juli 2018 bleek dat ze de Tristan Hoffman Challenge in de Pyreneeën gingen organiseren. De verwachting was ook nog dat de inschrijving heel snel vol zou zijn, hoewel het maximum aantal deelnemers van 150 naar 180 was verhoogd. Tsja, wat doe je dan als liefhebber van berglopen en groot pleitbezorger van Kanjers voor Kanjers? Maar nog niet hersteld van lichamelijk ongemak en de Beachy Head Marathon nog voor de boeg? Juist ja, je schrijft je in, het is tenslotte een uitdaging nietwaar? Na de uiterst zware maar oh zo mooie Beachy Head Marathon eerst maar even rust genomen en daarna voorzichtig aan een schema richting Tristan Hoffman Challenge gedacht. Gelukkig kon ik de rugpijn in Engeland achterlaten en bleef alleen een zeer pijnlijke plek in mijn linker heup achter. Met heel veel oefeningen werd dit gelukkig minder, maar zakte de pijn naar mijn linker enkel/voet. Deze voet werd af en toe zo pijnlijk dat ik soms met moeite een linkerbocht door kwam en na een wedstrijd zelfs enigszins mank liep.
Toch haalde ik zoveel voldoening en plezier uit het hardlopen dat het grote en ook goede doel van dit jaar in zicht kwam. Na een (schaatssupport)vakantie in uiterst koud Calgary en Salt Lake City braken nu echt de belangrijke trainingsmaanden aan. In Calgary heb ik bij -14 graden Celsius nog een duurloopje gedaan en in Salt Lake City zat tijdens elke training een pittig heuveltje in het parcours. De eerste echte test was de Klippenlauf in Ibbenbüren, Duitsland, met 9 pittige klippen (beklimmingen). Alleen de temperatuur was al een uitdaging, dik 35 graden meer dan tijdens mijn duurloop in Canada. Net als de volgende wedstrijden ging dit goed, niet super, maar gewoon lekker. Alleen de Gerard Tebroke Memorial ging niet, qua tijd viel het nog niet eens zwaar tegen, maar het liep voor geen meter. Zou het toch te benauwd zijn geweest? Waar ik echt van genoten heb waren twee intensieve trainingsweekeinden met zowel op zaterdag als op zondag een pittige training. Dit had ik al jaren niet meer gedaan in verband met mijn hartritmestoornissen. Nu moest het er maar eens van komen. De eerste keer op zaterdag een tempo duurloop, opbouwend via duurloop 1 en duurloop 2 naar duurloop 3 en op zondag een heuveltraining onder leiding van onze André. De tweede keer op zaterdag een 2 uur durende duurloop en op zondag weer een heuveltraining. Of de endorfine zo’n tweede dag nog beter werkt dan de eerste? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het lang geleden was dat ik zulke fijne heuveltrainingen heb gehad, wat kan hardlopen mooi zijn!
