De 5 Musketiers met Vincent Scholten 2e van rechts
'Altijd als ik Sifan Hassan zie hardlopen, moet ik aan hem denken: die blik in de ogen en de absolute wil om te winnen! Daarmee houdt overigens ook direct alle overeenkomst op……'
Iedereen heeft wel eens een trainingsmaatje gehad, die op de één of andere manier op je netvlies is blijven hangen. Soms is het de hardloopkwaliteit of de jaloersmakende stijl. Maar het kan ook het serieuze gesprek zijn, het slappe kleedkamergeouwehoer, een eeuwige blijmakende glimlach op het gezicht of een combinatie hiervan. Je mist het pas echt, als hij of zij er niet meer is…..
Zaterdag zou ik mijn held uit vroegere tijden weer gaan ontmoeten, tijdens het jaarlijkse rapen van de kerstbomen, waar hij zich ook altijd van zijn beste kant laat zien. Hij zou deel uitmaken van het gerenommeerde team “de musketiers,” dat de onnoemelijk zware missie had gekregen van de organisatie, om het hele Kobus te verlossen van alle dennen, sparren en overig groen. Het is een gezelschap dat je normaliter wel om een boodschap kunt sturen, dus dat zou zeker goed gaan komen. Rond een uurtje of kwart voor tien komt het voertuig met musketiers de plas van Aalbers op rijden met een forse lading kerstgroen en een voor een stappen de matadoren uit. Net op het moment dat je de uitsmijter verwacht, komt er niets meer. Potdomme, wat is dat nou? Blijkt dat hij op het allerlaatste moment heeft afgezegd, vanwege een duister klusje. Buitengewoon opmerkelijk als je bedenkt welk beroep de leider van de Kobusclan in het dagelijks leven op de straat houdt.
De status van mijn held, musketier Vincent Scholten, heeft uiteraard wel een flink deukje opgelopen, maar gelukkig voor hem heeft hij de nodige credits, dus kan hij zich deze uitglijder wel permitteren. De krachtpatser maakte jarenlang deel uit van de B-selectie van Marco van Rijs en liet regelmatig zijn ambities horen dat hij een promotie naar het A-team als ultieme doel had. Altijd mooi, als iemand blaakt van het zelfvertrouwen, maar in feite hoefde je helemaal geen kenner te zijn om tot de conclusie te komen, dat dit een utopie zou zijn en blijven. Met veel elan betrad Scholten ook altijd de kleedkamer en dan kwam er werkelijk wat binnen. Naast het imposante postuur, was het vooral eeuwige lach op zijn smoel, die het meer dan goed deed. En immer die rake begroeting, waarmee hij dikwijls de lachers op zijn hand kreeg. Al pratend maakte Vincent zich dan klaar voor de training, waarbij hij, eenmaal op stoom, zeker niet schroomde om het nodige kopwerk te doen. Vaak tegen het einde van de duurloop liet hij zich dan weer wat afzakken in de groep. Naar eigen zeggen voor het aanhouden van de sociale contacten, maar iedereen wist dan vaak al lang dat hij zich weer wat over de kop had gelopen en het licht corpulente lijf iets begon te protesteren. Nadien zette hij in het clubhuis regelmatig de lijntjes uit, gooide een stuk of wat smeuïge verhalen over tafel en verdween vervolgens richting de thuisbasis. Altijd met die lach op zijn gezicht! Het kan dan ook bijna niet anders, of Scholten moet ooit met John de Bever ergens in Brabant aan een louche bar hebben gestaan en zonder het te hebben geweten, een inspiratie zijn geweest voor deze sympathieke volkszanger. Deze scoorde er immers een knoeperd van een hit mee.
Wat Vinny, zoals hij nog wel eens liefkozend door zijn achterban wordt genoemd, echter vaak bij het hardlopen nekte, was zijn lichte vorm van zelfoverschatting. Het is natuurlijk altijd lovenswaardig als een atleet de grenzen op zoekt en er af en toe overheen gaat, maar je kunt dit ook overdrijven. De noeste buffel kreeg met enige regelmaat te maken met lichamelijk malheur en dit overkwam hem helaas altijd als hij net in bloedvorm was. Tenminste, dat gaf hij dan zelf aan. Een paar weekjes niet hardlopen, wat extra aan de halters sleuren en daar kwam Vincent weer lachend de kleedkamer binnen voor een herstart. Het ging vervolgens een week of wat goed en dan sloeg het noodlot alweer toe. De periode dat we Scholten niet zagen werden helaas steeds langer, maar als de herintreder zich dan weer via de verschillende mediakanalen aankondigde, waren de verwachtingen bij zijn trainingsmaten hoopvol gestemd. Hij was een graag geziene gast en het vermoeden bestaat dat hij dat eigenlijk zelf maar al te goed wist. De drive was ook altijd goed, maar het luisteren naar zijn eigen lichaam des te minder. Had hij zich voorgenomen om een kilometertje of 5 met de minst snelle groep mee te draven, dan ging hij met de voorste club mee voor dik 8 kilometer op tempo.
Ja, en dan gaat je lichaam wel tegensputteren. Ook als je Vincent Scholten heet. En na de 6e poging om weer terug te keren bij het Elitekorps van trainert Marco van Rijs, werd het akelig stil. Af en toe kwam er nog wel eens een bericht binnen, waarin hij genoemd werd of schreef hij zelf een heerlijk stukje poëzie over zijn ervaringen op de mountainbike, het rond jakkeren in een oude barrel of het bezoek aan een lokale kroeg. En natuurlijk bij het inzamelen van de kerstbomen met zijn vaste maatjes op het Kobus, liet hij zijn smoel zien en zijn stem spreken. Helaas liet hij tot teleurstelling van velen, deze AVA`70-activiteit onlangs aan zich voorbij gaan. Alle hoop is nu gevestigd op de aanstaande voorjaarsclinic, want de berichten zijn binnen gesijpeld dat musketier Vincent Scholten deze mogelijkheid aan zal gaan grijpen om zijn rentree te maken in de hardlooparena. Een hernieuwde kennismaking met zijn trainer, de voorbereidingen die we vast en zeker kunnen volgen via de sociale media en niet te vergeten zijn lachende binnenkomst in de kleedkamer…. Het zou zomaar eens een geweldig hoogtepunt na deze Lock Down-periode kunnen worden!
