Deze Rudi Meinen zou serieuze plannen hebben om te starten in de Mooiste? Menigeen had zo zijn vraagtekens, want iedereen kent de beelden van de atleten die waggelend de Coolsingel op komen tollen en ook onze voorzitter zou dit zomaar kunnen overkomen, zo was de gedachte. Moeten wij als club willen, dat onze vereniging op deze wijze in beeld komt? Achter de schermen werd hierover veelvuldig gediscussieerd, maar Rudi was vastberaden en zou zich door niets en niemand laten tegenhouden, dat was wel duidelijk. Hij maakte even een studie van alle clubgenoten die er op de lijst van potentiële deelnemers stonden, om te kijken waar hij het beste kon aansluiten bij de voorbereiding. Gezien zijn staat van dienst en ambitie, zou hij zeker niet voor een laf trainingstempo gaan kiezen en dat bleek ook het geval. Hij zocht de aansluiting bij een stel jonge honden, die hem met warmte en plezier opnamen in hun groupy. Dat de gespierde spijker daarbij meer dan vol aan de bak zou moeten, was een zekerheidje. Alles in de wetenschap, dat de grootste tegenstander bij dit avontuur over de klassieke afstand niemand minder dan hijzelf zou zijn. Immers, als het startschot valt gaat Rudi altijd gelijk tot aan het randje en dat is bij 42 kilometer en 195 meter natuurlijk een levensgevaarlijke strategie……
In de beginfase van het trainingsschema zijn de te lopen afstanden nog best te behappen en Meinen hield vooralsnog dapper stand. Op karakter kon hij dit nog prima bijsloffen en hij had een geheim wapen, dat hem daarnaast extra ondersteuning zou moeten bieden. Rudi was gestart met het eten van kwark. Geen kale witte drab, maar aangevuld met granola. De voorzitter had ergens gelezen dat dit goed was en veel proteïne bevatte, dus in de voorbereiding op een duurprestatie waardevol kan zijn. Een marathon mag daar best toe gerekend worden, dus besloot Rudi hierop vol in te zetten. Er werd een best contract gesloten met Campina voor de levering van het witte goud, zoals hij de kwark zag en daarnaast werd er ook nog een vrachtwagen met de mix van granen, zaden, vezels en gedroogd fruit op de inrit van zijn huis gekieperd. Typisch Rudi natuurlijk. Als hij ergens voor gaat, dan gaat hij er ook vol voor.
De voorbereiding begon steeds meer vorm te krijgen, zeker toen het aantal kilometers week na week werd opgeschroefd. Terwijl de jonge gasten het tempo prima konden volgen, begon het ranke lijf van de AVA-voorzitter toch wel wat te pruttelen. Het enkelgewricht kraakte en het belemmerde Rudi om lekker door te kunnen trainen. Tot overmaat van ramp kreeg corona hem ook nog te pakken en moest er zelfs noodgedwongen een pauze worden ingelast. Juist op het belangrijkste moment, toen er de allesbeslissende lange 30+ duurlopen op de agenda stonden, moest hij passen. Meinen was werkelijk niet te genieten en zei dagelijks wel 38 keer dat hij de handdoek in de ring wilde gooien. “Ik laat me uitschrijven, want zo wordt het helemaal niets,” Rudi was kats van het padje, maar iedereen in zijn omgeving weet ook, dat opgeven in zijn woordenboek niet voorkomt, dus kreeg hij psychische ondersteuning van zijn trouwe loopmaatjes. Niet dat dit ook maar iets zou helpen, want normaliter blinken deze gasten nou niet bepaald uit door intellectuele uitspraken. En toch….. op de een of andere manier sloeg de gekwetste preses zich door de narigheid heen en stond hij op 10 april aan de start van zijn eerste marathonavontuur. Het bekkie stond gruwelijk strak, toen hij in het startvak stond te popelen voor het vertrek. Het optreden van volkszanger Lee Towers kon hem eigenlijk gestolen worden, maar onder het motto “als we er dan toch zijn” zong de Lintelose bariton uit volle borst mee en veegde vlot nog even het vocht uit zijn ogen. Ja, ja…. ruwe bolster, blanke pit die Rudi!
Het was bijna 10.00 uur, dus de hoogste tijd om te vertrekken. Meinen voelde de juiste spanning op zijn spieren en meldde zich bij de pacer, die 3:20 op zijn vlaggetje had staan. Dan heb je wel lef natuurlijk als je het debuut gaat maken bij de mooiste, maar de gespierde draver durfde het risico aan te gaan. De scheepshoorn klonk en de meute zette zich in beweging. Na een kilometertje op de Erasmusbrug aangekomen, gaf het horloge een doorkomst aan van 4,12 minuten. Rudi raakte in paniek van deze snelle start en wilde de pacer tot de orde roepen. Deze ervaren kilometervreter ging echter onverdroten door en liet zich door Meinen al helemaal niet afremmen. Even een lichte twijfel bij de debutant, die snel besloot zich netjes bij de tempobeul af te melden en zijn eigen plan te trekken. Een hele wijze beslissing, want Rudi liep werkelijk een dijk van een wedstrijd en geheel op eigen kracht.
Na een kleine 26 kilometer passeerde hij het trouwe, enthousiaste en schreeuwende AVA-legioen op de Erasmusbrug. Een kleine glimlach, maar verder alleen een brok concentratie. Geen tijd voor uitbundig gezwaai of flauwe grappen. Nee, het was serious business voor Rudi Meinen, die afstevende op een bliksems knappe tijd bij zijn eerste marathon. Ook de Kralingse Plas, dé scherprechter die bij menigeen het mes in de bovenbenen zet, kreeg Meinen er niet onder. Het slotoffensief was ingezet, er werd nog een overheerlijk gelletje naar binnen gewerkt en met een minimale vertraging in het tempo, ging het richting de Coolsingel. Op meter 678 tot 643 van de finish volgde de laatste AVA`70-adrenalinestoot van zijn fans en met een voortreffelijke eindtijd van 3:24:39 passeerde Rudi de meet. Niet total loss, zoals we van hem gewend zijn, wel gesloopt. Maar zeker ook trots op zijn prestatie, want hij had vooral gewonnen van zichzelf!! Waarvan acte…..
