Zondag 10 april, 05.38 uur… Een dik 70-koppig gezelschap vertrekt vanaf de AVA`70-basis voor een sportief dagje Rotterdam. Aan boord van de grote en wat kleinere touringcars is het opmerkelijk gezellig op dit eigenlijk best belachelijk vroege tijdstip. Marathonlopers en supporters praten, eten, drinken en bezoeken lichtelijk nerveus het toilet. Sommige bekkies staan behoorlijk strak, andere dravers hebben nog de grootste lol. De tactiek worden besproken, ervaren tips opgezogen en de gehoopte eindtijden snel nog even aan de binnenkant van de arm gekalkt. Het zijn de laatste spartelingen op weg naar de grote en allesbeslissende finale van the Road to Rotterdam. Duidelijk is al, dat dit in ieder geval weer een onvergetelijke dag gaat worden voor lopers en hun aanhang.
Goed twee uur later wordt er geparkeerd op een pleintje dat slechts een kleine 200 meter van de start is verwijdert. Een briljante plek met ook nog eens een fraaie blik op de skyline en 26 dixies op een steenworp afstand. Hoe luxe wil je het hebben? De marathonlopers laten zich uit de bus zakken en beginnen met het oprekken van de diverse spiergroepen. Enkele dravers zonder startnummer gaan een verkenningsloopje Rotjeknor doen en strikken alvast de veters. Het is reeds verdraaid aangenaam weer en dat is altijd prettig bij een gezellig dagje uit. De supporters zijn bezig met het gereed maken van de sfeermaterialen, want één ding is zeker: Rotterdam zal weer weten, dat AVA`70 van de partij was op het mooiste hardloopfeestje van Nederland.
De deelnemers aan de ¼ marathon vertrekken even na half negen vanaf de busbasis op het Willemsplein voor hun race en worden succes gewenst door de achtergebleven meute. Dat ook de kwart afstand zeker geen bijnummer is, bleek wel uit het feit, dat er voorafgaand aan de race een kippenvelmoment wordt bezorgd door niemand minder dan Lee Towers. Staand op een hoogwerker liet hij het “You`ll never walk alone”’ uit de boxen schallen en duizenden lopers vormen een dankbaar koor.
Inmiddels hadden de marathonlopers zich al in hun toegewezen wave geposteerd voor hun missie van 42 kilometer en 195 meter. Dat er hier en daar een overmoedige promotie werd gemaakt, door een dranghekje te verplaatsen, werd door de organisatie oogluikend toegestaan. Volkszanger Towers mocht voor de tweede keer het publiek toezingen en weer gingen er rillingen door de startvakken. Een betere adrenaline is nauwelijks denkbaar. Vanaf 10.00 uur zette het peloton zich in beweging en ging het gelijk maar de Erasmusbrug op. De supportersschare van AVA`70 had zich inmiddels al voltallig geposteerd en was klaar voor de feestelijke passage van alle helden.
Na een kilometertje of 26 is het spel natuurlijk echt op de wagen en het kaf inmiddels wel een beetje van het koren gescheiden. De levensgrote AVA`70-vlag wappert fier in de lucht en is van verre al duidelijk zichtbaar. Als extra was er ook nog een Achterhoeks doek aan bevestigd om ook regionale lopers een hart onder de riem te steken. De AVA`70-toppers beginnen al van verre te zwaaien bij het zien van de clubkleuren en bij de vele aanmoedigingen moet menig loper toch wel wat traantjes wegpikken. Tot schrik van zijn razend enthousiaste aanhang lijkt de witste Keniaan van het land in de problemen te zijn. Kramp heeft hem gruwelijk bij de poot en verder gaan lijkt geen optie. Snel wordt hij volgepropt met gelletjes, koek, drinken en drie krentenbollen en moedig vervolgt hij met succes zijn weg.
Een prachtig moment was de passage van de loper met startnummer 2438. Van verre begon de atleet in zijn blauw shirtje al te zwaaien, tot groot enthousiasme van zijn fans. Het bleek de mannelijke helft van het duo Susan en Freek te zijn, die naast een getalenteerde muzikant ook een verdomd goede hardloper is. Eerder op de dag had het mateloos populaire tweetal al een “meet en greet” gehad met de jonge AVA`70 supporters en de sympathieke draver was ze zeker nog niet vergeten, zo werd duidelijk. Om de geweldige sfeer nog verder te vergroten, werden er af en toe wat rookbommen afgestoken. Uiteraard was hierover contact geweest met burgemeester Aboutaleb, maar die gaf in eerste instantie geen toestemming. Toen bleek dat de kleuren geel-blauw zouden te zien zouden zijn, ging de sympathieke Rotterdammer alsnog overstag.
De supportersschare verplaatste zich naar een volgend juichgebied op een metertje of 612 van de finishstreep. De aanmoedigingen voor de lopers werkten als een laatste adrenalinestoot en dat bleek voor het gros van de atleten geen overbodige luxe, want naarmate de tijd verstreek nam het tempo steeds verder af en het lijden zichtbaar, hoorbaar en soms zelfs bijna voelbaar toe. Onze clubgenoten waren uiteraard dolblij met de aanmoedigen om zo met een big smile de Coolsingel op te rennen en over de finishlijn te huppelen.
Terug bij de bus, kwamen er uiteraard de mooie verhalen en ervaringen over geweldige prestaties die geleverd zijn. De sfeer werd steeds beter en het enthousiasme groter. Duidelijk was dat ondanks het vreselijke afzien onderweg en dan met name nadat de beruchte man met de hamer zijn werk had gedaan, het gejuich, geklap en geschreeuw de atleten op de been heeft houden. Groepsfoto`s en familiekiekjes werden geschoten en uiteraard was er bier om te proosten op de schitterende prestaties van de terecht trotse AVA-janen.
Nadat de bus soepeltjes de terugreis had afgelegd, bleek dat er onderweg toch wel wat nadelige sporen van de puike prestaties merkbaar en zichtbaar waren ontstaan. En toch… zondag 16 april 2023 is al weer stiekem bij menigeen in de agenda omcirkeld. Reken maar dat AVA`70 de marathon van Rotterdam ook dan weer kleur gaat geven, want het is immers de mooiste en daar wil je bij zijn!
