Dave en Evelien
Het is zaterdagmorgen 13 november jl. Even na 09.00 uur komen Dave en Evelien elkaar tegen bij `t Romienendal, waar ze het achterzaaltje binnenlopen, dat al een aantal weken dienstdoet als het secretariaat bij de Boekeldercrosscompetitie. Het duo vormt de tweekoppige directie van het mateloos populaire hardloopevenement, dat AVA`70 jaarlijks organiseert in de herfst. De stemming bij het tweetal is uitgelaten en dat zou je niet verwachten, na een vrijwel slapeloze nacht. Uren koortsachtig overleg ging hieraan vooraf, omdat Rutte en co. had besloten dat er bij sportwedstrijden geen publiek meer aanwezig mocht zijn. Er werd razendsnel geschakeld en eigenlijk was de directie het er unaniem over eens, dat dit ondenkbaar is bij het sfeervolle crossfeestje in Dale. In plaats van 4 etappes, werden het er dit jaar dus maar 3 en dat betekende, dat de finale ook verschoven zou moeten worden. De oplossing was feitelijk simpel, want dit moest dan ook maar gelijk gaan gebeuren. Zo gezegd, zo gedaan. De social media werd met spoed bestookt met het bericht, dat er nog slechts 1 zaterdag geknald kon worden op het prachtige parcours en dat het daarna over en sluiten was. Een verstandig besluit natuurlijk van de organisatie, die gelijk de volledige steun kreeg van de ijzersterke achterban. We doen het goed, of niet….dat is en blijft bij AVA`70 het motto!!
Lurkend aan de koffie meldden zich inmiddels ook de opbouwers van het parcours in het centrale onderkomen. Heren met een enorme staat van dienst, een brok ervaring en de nodige passie, die je gerust om een boodschap kunt sturen. Na een hartelijke begroeting werden de laatste roddels en grappen besproken terwijl er intussen intens werd genoten van een dampend bakkie warm sap. Vervolgens was het tijd voor serious business en ging ieder op pad om linten te spannen, hekken recht te zetten, konijnengaten dicht te stoppen, en richtingbordjes op de juiste plekken te plaatsen. Onderweg vond er af en toe topoverleg plaats of er nog een tak gesnoeid diende te worden of een veldkei uit het zandpad moest worden gewipt. Een meer dan uiterst verantwoord karwei derhalve, want als hardlopers ergens een hekel aan hebben, is dat wel het feit dat ze naar de juiste weg moeten zoeken of komen te strompelen door een onvoorzien obstakel.
Over verantwoordelijkheid gesproken… Ook de heren van de tijdsregistratie zijn deze finaledag weer keurig volgens afspraak aanwezig en meldden zich relaxed bij de directie. Het duo neemt haar taak meer dan serieus en begint stilzwijgend aan het inrichten en opstellen van het systeem dat feilloos en vooral bliksemsnel de uitslagen registreert. Matten worden uitgerold en de zeer geavanceerde apparatuur uitgestald in het splinternieuwe onderkomen van de tijdspecialisten, waarover men sinds kort de beschikking heeft. De heren zijn er hartstikke blij mee en terecht. In ruil voor dit cadeautje van de club zijn Marco en Bart, in willekeurige volgorde genoemd, nog sneller en scherper met alle informatie. Jaloersmakend voor elk evenement is de passie, maar ook de lol die het tweetal heeft in hun job. Inmiddels blijkt dat ook Maywood nog bestaansrecht heeft, want hun heerlijke en aanstekelijke meezinger “Late at night” schalt al uit de boxen. De geluidsman heeft zijn zaakjes alweer prima geïnstalleerd en laat Dale e.o. genieten van talloze golden oldies. En net op het moment dat het iets rustiger lijkt te worden, komt de spreekstalmeester aanfietsen. Dirkie Vreman heeft in de passerende Wolboom alvast geoefend, want hij is op dit tijdstip al lekker helder in de hals. Snel pakt hij zijn lederen tas uit en het blijkt dat hij zich voor deze finale extra goed heeft ingelezen. Maar liefst een half A4-tje heeft hij vol geschreven en wat menigeen allang weet… de rest kletst hij uit zijn nek. Geen flauwekul overigens, maar werkelijk een aaneenschakeling van kennis en heerlijke wetenswaardigheden. Wat een machtig fijn talent is dit toch!
In het kloppend hart van het terrein, het secretariaat, nemen “de meisjes van de inschrijving” hun plek in. Ze vormen samen eigenlijk het uithangbord van de vereniging. Het tiental staat immers iedereen te woord en zijn daarbij ook nog eens erg flexibel en bovendien tweetalig. In keurig bloemkoolDuits staan ze zonder blikken of blozen het peloton hardlopende Oosterburen te woord. Ga er maar aan staan, zou Dirk roepen… De verkeersregelaars worden intussen ook van de nodige instructies voorzien en trekken gelijktijdig hun opvallende outfit aan. Ze weten inmiddels precies wat er van hun verwacht wordt, waarbij de opdracht is en blijft, om te allen tijde te trachten beleefd te blijven en een dienstvaardige houding aan te nemen. Noviteit bij deze toch al bijzondere Boekeldercross is de controle van “het corona QR-code, ik ben gevaccineerd- bewijs.” In allerijl moesten een 3-tal teams een spoedcursusje volgen en nadat iedereen geslaagd bleek te zijn, kon er direct in de praktijk gescoord worden. Zonder gezeik, werden alle deelnemers en toeschouwers met een groen vinkje beloond en ontvingen een festivalbandje cadeau. Een heus collectorsitem natuurlijk, met een frisse kleur ook nog eens.
Als de klok een uurtje of kwart voor 1 aanwijst en de start van het eerste programma-onderdeel nadert, is het inmiddels al heerlijk druk in en om de hardlooparena. Opa`s, oma`s, vaders en moeders hebben zich op gepaste afstand van elkaar geposteerd bij de start of de uit strobalen bestaande hindernissen. Ook de fotografen staan, zitten en liggen klaar om het sportieve feestje op de gevoelige plaat vast te leggen. Vele honderden kiekjes werden er geschoten, tot meer of minder plezier van de deelnemers. Echter, een foto liegt nooit, of het nu gaat om het vermoeide gezicht, de enigszins beroerde stijl of het haar dat net effen verkeerd zit. In het start -en finishgebied neemt de koorts inmiddels wat toe en wordt alles klaargemaakt om exact op tijd te verstrekken. De schutter pakt zijn pistool, de tijdprintertjes worden gecheckt en de camera, die alles op de meet registreert wordt aan een laatste controle onderworpen. Ja, wie denkt dat de finishtijden eventjes snel binnen komen rollen heeft wel gelijk, maar het barst van de back-up en waar nodig worden de beelden erop nagezien. Kortom, er wordt niets aan het toeval overgelaten….
Ineens verschijnen er ook mountainbikers op het parcours, maar dit zorgt zeker niet voor paniek. Veiligheid boven alles, dus wordt de eerste, maar ook de laatste loper begeleidt door een peddelaar of een AVA`70-liehebber op wielen. Alles wat daartussen loopt, hoeft alleen maar de voorganger te volgen en dat zorgt er dan vanzelf voor dat iedereen binnenkomt. Alles is weer meer dan keurig op tijd om de honderden deelnemers voor de laatste keer te laten knallen op het prachtige crosscircuit. Gedurende de race wordt duidelijk dat alles weer op rolletjes verloopt en er kiezelhard wordt gelopen. Daarnaast maakt menigeen tijdens de run tijd vrij om een praatje te maken of te zwaaien naar de camera, wat later weer fijne plaatjes oplevert. De tientallen vrijwilligers hebben hun werk op deze afsluitende finaledag weer meer dan voortreffelijk gedaan, zo blijkt na afloop. Gezamenlijk wordt de hardlooparena weer ontmanteld, het secretariaat opgeruimd, de materiaalcontainer tot de nok toe gevuld en de bijna 100 dranghekken strategisch klaargezet voor de ophaalploeg. De twee directieleden glimmen terecht vol trots en zijn verschrikkelijk blij met de vrijwillige inzet van deze AVA`70 clubhelden. En terecht!
We moeten er even op wachten, maar in november 2022 is de Boekeldercross terug…. evenals de vrijwilligers, reken daar maar op!
