‘Als we starten, dan finishen we ook!’
Het was in feite een droom die uitkwam! Vader Jan zou zo verschrikkelijk graag met zijn drie zoons Luuk, Mark en Tim starten in de marathon van Rotterdam. Samen toewerken naar de mooiste marathon van Nederland en dan ook nog alle vier finishen op de Coolsingel. Er kan natuurlijk onderweg erg veel misgaan bij een dergelijke krachttoer, want een blessure of tegenslag ligt tijdens de wekenlange voorbereiding op de loer. De aanloop naar Nederlands mooiste marathon verliep eigenlijk best wel voorspoedig. Jan had af en toe wat klachtjes, maar hij heeft in het verleden al voor hetere vuren gestaan en de verwachting was dat het met hem wel zou loslopen.
Mark kende een korte maar wel intensieve voorbereiding en liep zich in rap tempo naar een sterke vorm. De focus was gericht op een razendsnelle eindtijd van om en nabij de 2 uur en 30 minuten, maar het liefst daaronder. Youngster Tim pendelde regelmatig van zijn woon- en werkplek Nijmegen naar Aalten om bij de lange duurlopen aan te sluiten. Tussendoor maakte hij ook nog enkele hoogtestages naar Kenia en Oeganda dus zou het met zijn zuurstofhuishouding wel goed moeten zitten. Daarnaast zou een onverwachte temperatuurstijging hem in feite niet kunnen verrassen. Luuk is misschien wel het meest ongeleide projectiel van het kwartet, maar ook hij kende een uitstekende voorbereiding. De goedlachse hovenier deed er best alles voor, maar zocht het ook zeker in de ontspanning. Hij heeft echter al meermalen laten zien, dat hem dit tot grote hoogte kan doen stijgen.
Zondag 10 april was het dan eindelijk raceday en de 4 mannen toonden het nodige zelfvertrouwen. Met een goed gevoel in het lijf en de juiste spanning op de spieren moest het gaan gebeuren. Ze waren klaar voor hun missie! Eerst echter nog even een TV-interview voor de lokale omroep, want de deelname van een vader met zijn 3 zonen aan de marathon van Rotterdam, dat is toch wel heel bijzonder. Direct na het startsignaal kozen ze alle vier snel een lekkere positie en liepen een sterk eerste gedeelte van de wedstrijd. Bij de tweede passage op de Erasmusbrug zit de helft van de wedstrijd er al ruim op, maar het tempo oogde nog uitstekend. De toejuichingen van de AVA`70- supporters beantwoordden ze dankbaar met een glimlach, zwaai of kreet.
Maar elke hardloper weet, dat een marathon pas na de 30e kilometer begint en dat weten de boys van te Brake ook dondersgoed. Bij vader Jan begon het al een klein beetje te piepen en te kraken en later bleek dat dit gevoel ook bij Mark, Tim en Luuk al lichtelijk opspeelde. De Kralingse Plas is op dat moment voor menig deelnemer de scherprechter, want de man met de hamer lijkt zich hier achter elke boom te verschuilen. Het tempo kon, met enige pijn en moeite worden gehandhaafd. Op kilometer 36 kregen de 4 Brakies een geweldige adrenalinestoot, want hier stond (o)pa Jan sr. zijn trotse jongens op te wachten. Het waren 4 keer over prachtige, emotionele momenten die ervoor zorgden dat finishen een absolute must was geworden. Onder het mom “pijn is een emotie en emoties kun je uitschakelen” zwoegden de kerels van te Brake zich richting de Coolsingel.
De verwachting was dat Mark als eerste de feestende finishstraat op zou draven en dat bleek ook het geval. Gemakkelijk ging het niet meer, maar met een schitterende 2:33:36 klokte hij de 109e eindtijd. Dat ook Tim dik onder de 3 uur-grens zou duiken was de wens van de gedachte, maar ondanks bijna kramp in de bovenbenen, lukte dit ruimschoots. De klok stopte voor hem op 2:52:59. Luuk moest en zou zijn eindtijd van de vorige editie in oktober 2021 verbeteren en het moest uit zijn tenen komen. De laatste kilometer lachte hij best gul naar het talrijke publiek, maar wel als een tuinman met kiespijn. Vrijwel gelijktijdig als de toppers Arjen Robben en Erben Wennemars kwam hij moe maar voldaan over de streep. Toen hij erachter kwam, dat het bekendere duo eerder vertrokken was en dus langzamer bleek te zijn, waren de glimlach en vooral de praatjes heel snel terug. Zijn P.R. werd even flink aangescherpt tot 3:09:40.
En dan de nestor, vader Jan.... Vooraf gaf de ervaren rot aan, eigenlijk zenuwachtiger te zijn voor de prestaties van zijn 3 zonen dan voor zijn eigen eindtijd. Het strijdplan was om zo lang mogelijk bij de pacer te blijven, die 3,5 uur als eindtijd op zijn vlaggetje had staan. Echter, al te vroeg merkte hij dat het wel eens een zware dag zou kunnen gaan worden. Net als vele anderen, voelden de bovenbenen al net voorbij de helft van het traject vermoeid aan en dan weet je het wel, als je een rugzak aan marathons hebt. Blijven hardlopen, niet wandelen en positief denken zijn de tips die Jan op die momenten als trainer aan debutanten geeft en nu moest hij ook zelf de daad bij het woord voegen. Met een nog altijd hele puike eindtijd van 3:44:14 liep Jan uiteraard met zijn handelsmerk, een smile op het gezicht, onder het finishdoek door.
Na de wedstrijd was er een hartverwarmende ontmoeting tussen vader Jan en zijn zonen Luuk, Mark en Tim waar veel AVA`70-leden getuige van waren. Het huzarenstukje was voltooid en met hun uitstekende eindtijden bij de Marathon van Rotterdam, horen de te Brake-boys ongetwijfeld tot de snelste families van Nederland op de klassieke afstand van 42 kilometer en 195 meter. Een prestatie waar ze onnoemelijk trots op mogen zijn!!! P.s. Ook zus en tante Lienke startte bij de marathon van Rotterdam. Het in Utrecht woonachtige lid van de te Brake-familie kende een moeizame aanloop maar besloot desondanks te vertrekken, om na 4:15:51 te finishen. Tuurlijk, want ook haar motto is: wanneer ik start, dan finish ik ook
