Mijn 1ste Ironman Maastricht 2022
Aalten / Maastricht.
Afgelopen Zondag deed AVA'70 lid Bianca Ruesink mee de loodzware Ironman wedstrijd.
Hieronder haar verslag van deze wedstrijd.
Namens AVA'70 van harte gefeliciteerd met deze superieure prestatie!
Na een paar halve triathlon's was het altijd mijn wens een keer een hele te doen. Maar ja wanneer doe je zo'n hele? Het vergt nogal wat trainingstijd en ik vind het belangrijk dat m'n gezin ook achter m'n keuze staat. Gelukkig steunen ze me daar volop in dus Maastricht moest het gaan worden omdat ik 'm sowieso in Nederland wou gaan doen.
Ingeschreven, nu nog een goede coach vinden die voor mij de schema's gaat maken. Want zomaar wat trainen zet geen zoden aan de dijk. Toen kwam ik uit op Evert Scheltinga, zelf ervaren triatleet op hoog niveau en weet als geen ander hoe je je kunt voorbereiden. M'n schema is gestart rond januari, 8 maanden lang geprobeerd zo strak mogelijk aan het schema te houden. Al was het soms puzzelen maar het lukte. En toen kwam eindelijk de dag, lang naar uitgekeken en nu ging het toch echt gebeuren.
Zaterdag zijn we naar Maastricht gereden, we hadden daar een hotel geboekt in de buurt van het parcours. Daar kon ik mij gaan inchecken en heb ik netjes de briefing bijgewoond om te horen of er nog wijzigingen waren betreft de wedstrijd. Gelukkig weinig veranderingen. De vraag was alleen nog of er in wetsuit gezwommen mocht worden ivm de watertemperatuur. Dat kreeg je dan een uur voor de wedstrijd te horen. Vingers crossed dat hij aan mag. Daarna nog even ergens een restaurantje gepakt en lekker wezen eten met z'n 2 en daarna op tijd het bed in. Want de wekker zou om 4 uur afgaan.
Na een onrustige nacht was het dan zover. Om 4 uur zat ik dan 3 witte bollen met appelstroop weg te kauwen, kreeg het nauwelijks weg maar zonder ontbijt starten is geen optie. Om half 6 kon ik nog even naar m'n fiets de laatste spulletjes toevoegen. Om 6 uur kregen we te horen dat de watertemperatuur onder de 24 graden was. Dus yess de wetsuit mocht aan
Ik ging netjes met Thomas (was ook zijn eerste Ironman ) bij de groep staan wat onze uiteindelijk zwemtijd zou gaan worden aangezien het een Rolling start is. Dus gelukkig niet met z'n allen tegelijk het water in. Maar 2 mensen per 4 seconden. Zwemmen is absoluut m'n zwakste onderdeel dus ik zag er wel een beetje tegen op 3,8 km te zwemmen in de Maas. Met ook nog best een beetje golfslag. Geprobeerd zo rustig mogelijk te blijven en m'n ritme te vinden en uiteraard netjes om de boeien zwemmen anders word je eruit gehaald en mag je niet meer meedoen. Na ongeveer 1,5 uur zwemmen ohne ende was ik er eindelijk. Moet eerlijk zeggen het viel me niet tegen. Je had weinig last van mensen die zo over je heen zwommen. Hup het water uit en naar de transition zone wat nog een best stukje lopen was.
M'n pak uit en mezelf gaan klaar maken voor het fietsen. De kunst is dan ook om rustig te blijven zodat je niks vergeet. Fiets pakken en gaan met de banaan. +/- 180 km en ruim 1200 hoogtemeters voor de boeg. Helaas heb ik geen parcours verkenning kunnen doen. Maar aangezien het 3 rondes van 60 km waren kon ik met de eerste ronde al goed zien waar de klimmetjes en de moeilijke stukken waren. Het is geen snel parcours, veel bochten slecht asfalt hier en daar en zelfs en stuk gravel als verrassing. Met een tt fiets niet echt ideaal maar de omgeving maakte een hoop goed.
Daarbij goed eten en drinken tussendoor ook al wil je het liefst alleen maar drinken. Ik heb geprobeerd m'n energie zo goed mogelijk te verdelen. Hartslag niet te hoog te laten komen en met klimmetjes iets inhouden. Anders verzuur je al snel. Genoeg publiek onderweg die je erdoorheen schreeuwen haha geweldig!
De laatste ronde begonnen m'n benen al pijn te doen met de klimmetjes. Ik denk oh jee en straks nog die marathon. Hopen dat het dan anders aanvoelt. Gelukkig was dat ook zo. De eerste 2 rondes van 10 km ging zelfs superlekker, en wat me ook nog een energie-boost gaf dat was dat Johnny natuurlijk er stond onderweg maar dus ook m'n dochter en m'n schoonmoeder. Die waren als verrassing naar Maastricht gekomen. Erg leuk!
Na de 2de ronde voelde ik wat in m'n rechter kuit. En bij iedere stap begon het steeds meer te zeuren. De bekende bijna kramp spiertrekkingen nog nooit last van kramp gehad maar helaas ik werd niet gespaard dit x. Combinatie warm weer en misschien toch net niet genoeg gedronken tja zeg het maar. Ik dacht wel oh jee hoe ga ik de volgende ruim 22 km nog volbrengen. Ik moet nog zo'n eind opgeven is geen optie dus hier en daar wat moeten wandelen. Zeker tijdens de 2 klimmetjes die erin zaten was hardlopen geen optie. Bij elke post goed even wat drinken m'n hoofd koel houden en hier daar een gelletje mee pakken of een colaatje. Zodra je in het centrum kwam werd je gedragen door het publiek al die aanmoedigingen, muziek geweldig! Wat een feest met een big smile van oor tot oor ging ik verder.
Eindelijk kreeg ik m'n gele bandje dat betekende de laatste ronde. Daan Boekelder liep nog even een stukje mee om me een hart onder de riem te steken. Vol houden!! Je kunt het !! En met alle bemoedigende woorden van al m'n supporters en het publiek kon ik zo de laatste 10 km wegtikken. Jaaaa en daar is de finish wat was ik blij dat ik er was. Spookte 10 x door m'n hoofd waar ben ik aan begonnen en nooit weer maar als je dan bij de finish bent man wat is dat een fijn gevoel. Wat een onthaal, ik ben gewoon een IRONMAN! Yess in the pocket !! Een dag om nooit te vergeten! Wat was het gaaf! Nu lekker nagenieten van alles en de spierpijn auw auw.
Ik wil iedereen bedanken vooral m'n eigen gezin die me hierin volop gesteund hebben, zonder hun was het nooit gelukt! Ik weet niet of ik er ooit weer 1 ga doen maar deze pakken ze in ieder geval niet meer af! Trots.
