Afijn, het peloton trok zich in gang en in de neutrale zone werd er nog rustig wat nieuws uitgewisseld. Dit duurde een kilometertje of 3, want toen doemden de eerste bulten op en al snel werd het kaf van het koren gescheiden. Zwaargewicht drinker, maar lichtgewicht fietser, Bart Wesselink toonde direct al zijn kunnen. Met een lage hartslag, die menig landgenoot in zijn slaap nog niet eens haalt, danste de nieuwbakker Brevoorter op de bergflanken richting de top. De ervaren rotten konden de meester nog best wel een beetje volgen. Achterin was het direct een slagveld en vormde zich al snel een bus met voorop, breedlachend zoals we haar kennen, kapitein Ineke Wesselink. Inderdaad de moeder van. Haar vezelrijke, eiwitbeperkte, vochtvasthoudende en koolhydraatarme voedingspatroon hielp haar zichtbaar enorm om de zwakke broeders mee naar boven te sleuren. In de voorste linie liet zich opeens ook geheel verrassend Erwin Wamelink gelden. Met een stijl, die verdomd veel weg heeft van het gestump van Bauke Mollema, worstelde de blonde Keniaan zich over de smalle paden omhoog. Ook Luuk te Brake dacht zich al pratende in de kopgroep te kunnen handhaven. Hij is echter zeker een litertje of 10 te zwaar en dat brak hem gruwelijk op. De praat werd zelfs af en toe wat gedempt en dat was eigenlijk beslist niet vervelend. Een enkele keer werd er in de remmen geknepen om te genieten van de krekels en de gerst, maar het kan ook wel haver of rogge zijn geweest. Ja, de kennis van gewassen bleek groots te zijn. Bij de laatste tussenstop, waarschuwde de gids, dat er best een lastige finale aan zat te komen. Eerst moest de club zich met een ware doodsverachting over een singletrack een stuk naar beneden laten afzakken, waar de teller toch regelmatig de 60 aantikte. Maar het toetje sloeg echter alles. Een ware afdaling over bazaltkeien, rotsblokken en ander puin volgde. Frank Roos, valt normaliter niet gauw stil, maar nu ging hij gruwelijk zwetend met licht bibberende knietjes naar beneden, waarbij het hem toch bijna dun door de bokse ging. Nee, dan scoorde Gerrit-Jan Jansen veel meer punten. De frêle atleet zit normaliter alleen op het zadel voor 673 meter woon-werkverkeer, maar liet zien over een meesterlijk stukje stuurmanskunst te beschikken.
Toen Geert Wevers bij de finishlijn zijn loodzware taak als neuzenteller met verve had volbracht en het hem wederom was gelukt om tot 23 te komen, juichte hij van geluk. Het peloton had zonder schade de helse afdaling doorstaan en vol sterke verhalen, ging het richting lunchplek. Omdat de temperatuur inmiddels de 30 graden ruimschoots had gehaald, werd besloten de schemme te zoeken op het overdekte terras. We zaten nog maar net onder het tentdoek, toen Linda Scholten vanuit het niets opsprong en spontaan geweldig begon te juichen. Ze had haar fietsgegevens op Strava gezet en bleek in den vreemde, zomaar een kommetje te hebben gescoord op de Rue de Chawia climb. Uiteraard een grootse prestatie van het multi-talent en de verwachtingen over de winstpremie zijn dan ook hooggespannen.
Over vreemd gaan gesproken…. Na een korte rustpauze van 23 minuten werd besloten om de Ardennen-3-daagse af te sluiten met een pittige kayaktocht van 12 kilometer op de Lesse. We bleken niet de enigen te zijn, die dit plan hadden, want er had zich inmiddels een akelige file van peddellustigen gevormd. Staande in de wachtrij, wist Katja Demkes al snel de aandacht op zich gevestigd en niet louter om haar aanstekelige lach, die in het middelgebergte nogal door echoot. Nee, de zontatoeage op haar bovenrug bleek bijzonder in trek en er werden zelfs foto`s van gemaakt. Best onfatsoenlijk natuurlijk om iemand haar achterzijde op de gevoelige plaat te zetten, maar Belgen doen dit blijkbaar zonder enkele schroom en niemand bleek ook in te grijpen. In de kayak bleek plaats te zijn voor twee en al snel vormden zich de diverse groepjes. Zittend in het gekleurde bootje was het een uit de kluiten gewassen neger, die de drijvende plastics met een noodvaart de helling afduwde, waardoor je vanzelf op het water neersloeg. Grote vraag was natuurlijk of de kinetische tape van Ben Wesselink al deze nattigheid wel aan zou kunnen. Al het hele weekend hield de nestor van de groep zijn kuit bij elkaar met groene en zwarte kinetisch plakband. Ben was ervan overtuigd dat de kracht bij het kayakken vooral uit de benen moest komen, dus zou hij zeker in het voordeel kunnen zijn. Vooraf leken echter Gerjo Wevers en zijn metgezel Dick Hilbelink, een eeneiige tweeling die geen meter op elkaar lijkt, favoriet voor de overwinning. Het duo beschikt immers samen over de perfecte BMI, waardoor het drijfvermogen optimaal is en de kayak meer op een speedboot begint te lijken. Dus, met de punt licht omhoog. In praktijk bleek het echter allemaal flink tegen te vallen, want van fatsoenlijke samenwerking bleek bij het tweetal totaal geen sprake te zijn. Nee, dan had Rianne Fokkers de zaakjes veel beter voor elkaar. Als stoere stuurvrouw van de dubbel twee, gaf ze met haar vaste roeimaatje voor 1 dag, vol gas en leidde van start tot finish.
Voor de rest was het eigenlijk best een armetierige bedoening. Tussen de honderden drijvende vaartuigen, scoorde het AVA`70-gezelschap eigenlijk voornamelijk punten op zaken, die niets met deze serieuze en zelfs Olympische sport te maken hebben. Echter, het was wel oergezellig op de anders zo rustige Lesse. Molenmakker Vaags hield de kop er nog het beste bij en het was er hem veel, zo niet alles aan gelegen om de rijen gesloten te houden. Af en toe liet hij de troepen een surplace maken, om de orde nog enigszins te handhaven, maar zelfs dat lukte nauwelijks. Bootje 1001 met daarin Denise en Rob van der Donk, beter bekend als de Grolse Veerkampjes, waren letterlijk en figuurlijk stuurloos. Ze hadden zich uniform gekleed en droegen een shirt en broek met de alleszeggende slogan “Ik kan het aan!” maar elke passant vroeg zich gelijk af waar dit op sloeg. Het mixed-duo lag namelijk continu dwars in het water en waren vooral druk met het slopen van de natuurlijke kade. Een uit de kluiten gewassen zwaan maakte zich over deze vorm van onbenulligheid zo giftig, dat hij een geweldig offensief inzette en een hele beste aanval plaatste. De vrouw aan boord gilde het uit en sprong met een snoekduik het koude water in. Herman Finkers had er in zijn liedje over de Ardennen nog zo voor gewaarschuwd, maar je moet natuurlijk wel opletten….. Opvallend was dat Julia Roos, toch met voorsprong de Benjamin van het gezelschap, met name tijdens het peddelen steeds meer praatjes kreeg. Ze begon zelfs initiatief te nemen en op eigen houtje wat zaakjes te regelen. Hoe brutaal kun je zijn? Na een roeiavontuur van een dikke 2 uur kwam de finish in zicht. Helaas was de prijsuitreiking al geweest, want het winnende duo bleek een voorsprong te hebben opgebouwd van tientallen minuten. Het peloton kreeg als beloning een koude douche, maar dit mocht de pret niet drukken, want een fantastische belevenis ging weer mee in de koffer naar huis. Nadat de neuzen voor de tigste keer met succes waren geteld, werd besloten het prachtige weekend af te sluiten met de laatste maaltijd en Stegers mocht dit gaan verzorgen. Ze hadden hier exact 316 kilometer de tijd voor, dus dit moest gaan lukken. Aangekomen in ons vertrouwde dorpje bleek het ook hier aangenaam warm te zijn, dus werd er besloten maar snel naar binnen te gaan. Er was nog een feestje gaande, maar de gasten vlogen naar buiten, toen het AVA`70-gezelschap de zaal in kwam lopen. Nadat de glazen weer gevuld waren was het de hoogste tijd om Patrick Weijers in het zonnetje te zetten. Hij was namelijk eindverantwoordelijk voor het loodzware traject dat door de club met veel succes en nog meer plezier in 3 dagen was afgelegd. Het kwam de regelneef op een staande ovatie te staan, die minutenlang aanhield. Het is dat de organisator best een leuke baan heeft, maar hij zou met gemak kunnen switchen naar de reisbranche.
Tijdens het eten en drinken werd al druk gespeculeerd over de bestemming van de volgende trip en de suggesties liepen nogal ver uiteen. Dat er echter een derde editie zal volgen is wel zeker. Na Londen en de Ardennen is de honger naar gezelligheid en sportiviteit nog lang niet gestild. Het afscheid werd steeds uitgesteld, maar rond de papklok kwam het er toch van. Een prachtig avontuur werd afgesloten met een welgemeende handdruk en met een tas vol vuile was en een koffer prachtige ervaringen, vertrok een ieder naar de thuisbasis!
