“CHILLEN IN ZWILLBROCK”
Er zijn van die trainingen, die je eigenlijk niet wilt missen en afgelopen dinsdag stond er zo een op de kalender, namelijk de zomeretappe in Zwillbrock. Maar je moet natuurlijk wel op tijd zijn voor het vertrek en dat lukte niet iedereen. De bende van Aalten-Zuid arriveerde te laat en in allerijl werd de trainert gebeld. Zonder pardon werd het net vertrokken peloton van ruim 20 atleten gesommeerd om dik 600 meter te gaan “stofzuigen,” om de laatkomers op te pikken. Logisch dat de toon gezet was natuurlijk, maar de vertraging had wel degelijk een geldige reden. De chauffeuse was namelijk uitvoerig aan het verhalen over de rijke geschiedenis van natuurgebied Zwillbrock. Een smeuïge episode over schijtende meeuwen en ganzen. Mannen kunnen geen twee dingen tegelijk, maar dat blijken ook niet alle vrouwen te kunnen. Op een gegeven moment was het tempo gezakt tot krap 40 kilometer per uur. Dit tot grote ergernis van een Deutsches Weib, dat al toeterend, schreeuwend en zwaaiend het sportieve gezelschap voorbij raasde. Of wij er iets aan kunnen doen dat onze Oosterburen er op het WK Voetbal hopeloos
faalden.
Afijn, om 4 minuten over 7 ging het peloton van een kleine 30 lopers en 3 gekwetste waterfietsers definitief op pad, genietend van de fraaie natuur en het wild dat rondhuppelde. Na exact 964 meter volgde het volgende oponthoud. Een skitterend meer dook voor ons op en een enkeling dook gelijk het loerkeetje in om te gaan spotten. “Kijk eens, wat een enorm aantal flamingo`s…. prachtig gewoon,” werd er in extase vanuit het houten hutje geblèrd. Al heel snel volgde de correctie dat het gevogelte in de verte toch vooral meeuwen en ganzen waren en er slechts een tweetal flamingo`s rond paradeerden. Licht teleurgesteld sloot de loopster bedremmeld achteraan in de groep, maar toch. De oranjegekleurde en exotisch ogende flamingo was gezien en kon afgestreept worden. In feite was de missie al geslaagd en dat verhoogde de feestvreugde. De groep sportievelingen trok onder leiding van gids André Bleumink dieper de natuur in en de droogte had de paden verandert in stoffige doorgangen, waarbij het zicht soms beperkt werd tot enkele meters of zelfs minder. Best gevaarlijk, als overal liggende wortels opdoemen. Dit natuurlijke obstakel behoort tot de houtsoort, waartoe ook de wandelende tak gerekend kan worden. Echter, waar de wandelende tak bekend staat om zijn sierlijke pas, kenmerkt de robuuste wortel zich door haar grilligheid, die mede daardoor het struikelgehalte enorm vergroot en derhalve ook weinig hardloopvrienden heeft. De route blijft intussen slingeren door het natuurschoon en elk paadje begint en eindigt met een houten hekje. Simpel te nemen door de dravertjes, voor de fietsende begeleiders echter een draak van een onderbreking. Het drietal heeft het al aan de pezen en dan draagt het frequente op- en afstappen ook niet echt bij aan een spoedig herstel. De rustig voortbewegende en vrolijk pratende groep, passeerde een fijn watertje en nadat het keuvelende gezelschap bijna in zijn geheel een wandelend duo had voorbijgelopen, werd het in de staart van de groep ineens onrustig. Het mokkeltje, met een flink overgewicht en een fout truitje aan, bekeek de sportieve club en maakte ineens een hele onaardige opmerking. Niet erg handig natuurlijk, want hardlopers zijn soms wel blind, maar zeker niet doof. Ze had echter ongelooflijk veel geluk dat Eric Demkes de rij sloot en niet bijvoorbeeld de Bolle van Grolle, want deze had haar zonder pardon in de plomp gesodemieterd. Het werd tijd voor een volgende drinkpauze, want het was nog altijd tropisch warm. Stilstaan bleek echter geen optie, want kuddes blinzen vraten je bijkans levend op. Een erg onsportieve actie natuurlijk, want de sportende AVA-janen waren naar Zwillbrock gekomen om te genieten en dat verdween bij een drinkpauze resoluut naar de achtergrond. Nadien onder de douche bleek bij menigeen dat de schade soms aanzienlijk was. Flatsen met de grootte van een bierviltje bleken meer regel dan uitzondering. Een aandenken aan een leuke activiteit is mooi, maar dit is ook weer niet de bedoeling.
Dat de natuur een hele inspirerende werking kan hebben, toonde Bianca Piek. Vanuit het niets begon ze ineens heel zachtjes de wereldhit “Twee reebruine ogen” van de Selvera`s te zingen. Bij het horen van het liefelijke gezang pikte een enkeling een traantje weg. De ijzersterke triatlete was in de middag al gespot bij Talamini, achter een enorme sorbet met een flinke scheut likeur. Toen de ijsmeester bezig was met het bereiden van dit kunststuk leverde een vette knipoog in de richting van de Italiaan een extra golf drank op. En toch heeft de blondine een heel fijn stemmetje en daar kan Johnny zeker geld van gaan maken. Iedereen die ooit een aanvaring heeft gehad met een buizerd, heeft hier traumatische gevoelens aan overgehouden. In natuurgebieden is het dikwijls noodzakelijk goed rond te blijven loeren. De roofvogel is eigenlijk een enorme lafaard. Als er in de groep wordt gelopen, is loeren het enigste dat er gebeurt. Nee, als er zich een hardloper als eenling in het territorium komt, wordt de aanval ingezet en dan nog wel van achteren ook. Wat een misselijke acties… In Zwillbrock zweefde er ook meermalen een buizerd boven de groep, maar verder dan wat gekrijs kwam het niet. Menigeen is het waarschijnlijk niet eens opgevallen en dat is maar goed ook, want alles binnen het gezichtsveld was prachtig. Het loopfeestje leverde nog een enorme noviteit op en het was jammer dat het niemand lukte om zo snel een camera klaar te hebben voor een bijzondere productie. Na het nemen van een scherpe bocht kwamen we ineens een kip tegen met een Archeus-rood gekleurd hardloopshirt aan. Even dachten we aan een fata morgana, want de lucht was natuurlijk best ijl, maar omdat iedereen dezelfde ervaring kon delen, was het gewoon werkelijkheid. Weinigen zullen het thuis hebben durven delen, maar het is werkelijk gebeurt. Het symbolische 10-kilometer- paaltje was gepasseerd en het einde in zicht, toen er ineens een kleine kudde albino-koeien stond te koekeloeren op een klein streppeltje gras. Het verhaal ging natuurlijk al snel over de bleke kleur van de viervoeters, wat best bijzonder was. Ingrid peddelde een beetje achteraan, maar schoot ineens bijna van het zadel. Een koe die rustig stond te grazen, bleek een stier te zijn, die met het uitdelen van het gereedschap vooraan moet hebben gestaan. Het klokkenspel hing fraai in de zon en maakte verbazend veel indruk. De slotmeters waren inzicht gekomen en waar het gros de rem direct bij de finishstreep intrapte, slofte een enkeling nog 37 meter door, want iedereen volgt de activiteiten op Strava, dus dan moet er wel gescoord worden.
Een prachtige 4e Zomeretappe van de AVA`70 B-selectie was aan het einde gekomen en de ervaringen deden heel veel stof opwaaien. Een mooie bijkomstigheid in “de week van de kruisbestuiving……..”
