'Blij met een gewei'
Vrijdagmorgen vond de 7e editie plaats van het safari joggen in natuurgebied de Veluwe. Organisator Geert Wevers had weer een mooi pelotonnetje van 8 natuurliefhebbers weten te strikken voor een hele fijne ronde met de bedoeling om wild te spotten. De zonsopkomst stond gepland om 6.37 uur en Geert Wevers begon even tevoren zijn tranentrekkend welkomstwoord. De temperatuur was uitstekend, de wind speelde geen rol en toch was het avontuur bij voorbaat al gedoemd te mislukken. De mist bleek ditmaal spelbreker te zijn, want het zicht was nog geen 18 meter. Wevers, slim als hij is, schakelde direct over op een andere tactiek. De insteek van de bijeenkomst was dit keer niet de kwantiteit, maar de kwaliteit, aldus de coach, die al aan voelde komen, dat er geen dier te zien zou zijn. Toch zette de club zich vol goede moed in beweging en al na dik een kilometer was het prijs. Een 5-jarig hert was een gedeelte van zijn gewei vergeten en Wim Brinkman lazerde bijna over het prikstel heen. Van gif wilde hij het ding een eind weg gooien, maar Patrick Ikink zag er wel handel in en bood er een vorstelijk bedrag voor. Om niet de hele tijd met het gereedschap te zeulen, verstopte hij zijn hebbeding dik 1,5 meter onder de grond. Stel dat er meer natuurliefhebbers zijn….
Je zag feitelijk geen hand voor ogen, maar toch schoten er een tweetal reeën de verkeerde kant op. Juichend werd het duo begroet en de ochtend kon natuurlijk al niet meer stuk. Het gezelschap trok langzaam door het mooiste stukje Nederland, keek in de rondte maar behalve het gefluit van tientallen vogels was het akelig stil. Totdat er ineens een groot gevaarte opdook. Het schimmige silhouet zorgde ervoor dat Sanne Wisselink een geweldige duik nam en in een greppel stil bleef liggen. Eenmaal dichterbij gekomen, bleek het om een fotograaf te gaan, die net als wij ook al verdraaid weinig wild voor de lens zou krijgen. Pure pech natuurlijk, maar de gezelligheid maakt toch best wel veel goed. Na 4,36 kilometer hield Gerjo Wevers plots stil. Tegen de bosrand meende hij toch echt een Schotse Hooglander waar te nemen. Nu ziet Gerjo wel vaker dingen die er niet zijn, maar in dit geval bleek hij toch akelig dicht bij de waarheid te komen. Er werden 2 verkenners op pad gestuurd, die met een omtrekkende beweging naderbij trachtten te komen en deze missie slaagde. Het dier was moederziel alleen, maar de alerte Brevoortse ambtenaar Daan Migchelbrink zag tot zijn grote schrik dat de vleesklomp ongeduldig met zijn voorpoten begon te krabben en riep de voorste linie met spoed terug. Een wijze daad, want de horens zijn meedogenloos scherp als je er aan gespiest wordt.
De voltallige groep zette zich weer in beweging en opvallend genoeg was het voortdurend Sabine Ikink die op kop sleurde. Met haar zorgzame karakter wilde de Balse blondine voorkomen dat de rest van de groep ook maar iets zou overkomen. Wat een heldin! Totaal onverwachts kwamen er zomaar 5 reeën tegelijk buurten en we konden ons geluk bijna niet op. Sanne Wisselink, emotioneel als altijd, pinkte snel even een paar traantjes weg bij het zien van dit natuurschoon. Om de club wat af te leiden, begon ze maar snel een verhaal over een rode paddenstoel met witte stippen, maar we hadden al lang door dat het haar even allemaal te machtig af werd. De kolonie spechten zorgden ervoor, dat onze tocht muzikaal begeleid werd en af en toe klonk het getokkel op de boom zo hol, dat je het idee had dat er elk moment een eik om zou vallen. Zou ook een beuk kunnen zijn, overigens.
Op dik 8 kilometer kregen we nog een prachtig extraatje aangeboden. Een knoeperd van een Hooglander stond ineens vlak bij ons pad te koekeloeren. Frank Roos, normaliter een enorme held op sokken, ging eens even polshoogte nemen. Met grote verbazing bestudeerde hij het enorme klokkenspel van het imposante dier en wilde dit in geuren en kleuren vertellen aan zijn groepsgenoten, die echter allang en breed hun weg vervolgd hadden. De groep kwam weer bijna in het zicht van de haven toen er nog een verrassing voorbij kwam. Het bleek de bijzonder zeldzame Veluwaanse motvlinder te zijn, die vooral beroemd is om zijn asgrauwe kleur. Werkelijk een plaatje…. Om het mooie avontuur nog even extra glans te geven, werd er een hele fijne groepsfoto gemaakt en niet moe, maar wel voldaan keerde het ijzersterke team AVAjanen terug naar de vertrouwde regio. Er werd besloten om spontaan nog een lekker ontbijtje te organiseren en een anoniem duo uit Barlo tekende voor dit smakelijke sluitstuk.
Twee vragen staan er eigenlijk na deze 7e editie van het safari joggen nog open: Waarom worden de dieren, die zonodig in de Oostvaardersplassen afgeschoten moeten worden, niet overgeplaatst naar de Veluwe, zodat wij ook wat meer kans op succesvol spotten hebben Zal het gewei bij de familie Ikink werkelijk worden gebruikt als kapstok of gaat het toch dienst doen als speeltje voor de hond? Ik heb nu al zin in de 8e editie!
