De kranten stonden de laatste tijd weer bol van de hosannaverhalen over AVA`70. Helaas pakken er zich op dit moment donkere wolken samen boven de club en omdat er is gekozen voor transparantie, wordt er ook geen verstoppertje gespeeld.
We schrijven dinsdag 13 november en spil in het verhaal is Maarten A. De goedlachse Dinxperloer miste door de meest uiteenlopende redenen de diverse trainingen bij zijn cluppie. Onlangs pakte hij echter de draad weer op. De fanatieke draver van de A-selectie, keerde terug aan het front bij het keurkorps van Marco van Rijs. Zijn peloton heeft immers al meermalen “verloren zonen en dochters” weer op het rechte pad geholpen en daar hoopte Maarten ook op. Al snel toonde hij zijn enorme talenten. In de eerste week van november schitterde hij echter door afwezigheid. Hij was ziek, ja.. werkelijk doodziek, zo wist hij te vertellen. De thermometer kon de koorts bijna niet registreren en het snot liep met stralen uit de neus. Daarnaast blafte hij als een jonge, verstoten zeehond en het jankende geluiden ging zijn omgeving door merg en been. De bikkel moest uit een diep dal omhoog kruien, zo vertelde hij tijdens zijn terugkeer op de training. Op de kalender stond een rustige training en dat was dus voor onze herstellende makker prettig om te weten. Hij blaakte van het zelfvertrouwen, zo bleek al snel, want hij besloot met de snelste groep te vertrekken. Afzakken kan altijd nog wel, zo moet hij gedacht hebben. Gelijk vanaf het begin, liet Maarten zich echter aan kop zien en begon als een wilde te sleuren. Het tempo liep erg snel op en zelfs de trainer van dienst had geen grip op het onstuimige gedrag van de tempobeul. Na een dikke 850 meter gutste het zweet al van het gezicht van de coming-man. Het weerhield hem echter niet om er nog eens een slok aan te geven en de rest van de groep kon alleen maar zwijgzaam volgen met de tong op het derde knoopsgat. Het was gewoon niet te vatten waar Maarten de kracht vandaan haalde en er werd al licht getwijfeld aan zijn gesteldheid. Was het verhaal van zijn griepvirus verzonnen of was er wat anders aan de hand? De beul praatte tijdens het lopen nog honderduit ook en hoewel er veel flauwekul tussen de regels te horen was, kreeg hij ook nog eens de lachers op zijn hand. Na een kilometer of 6 drukte ineens Peter Kroesen de neus aan het venster. Ook deze enthousiasteling draaft als nooit tevoren en nam het gesprek zonder blikken of blazen over. Maarten liet zich langzaam maar zeker naar achteren zakken, zonder dat menigeen het in de gaten had. Hij kreeg het met de meter moeilijker en moest zich met alles dat hij in zich had naar de finish slepen. Toch bleef het een raadsel waar hij de kracht vandaan haalde deze avond? Bij het rekken bleek zijn kleding wekelijk doordrenkt van de inspanning en al snel stond hij in een plas vocht. Het ongeloof bij de omgeving was groot, maar Maarten was er ineens van door. In de kleedkamer mompelde hij nog iets over het onmogelijke tempo dat er gelopen was, maar vergat daarbij totaal, dat juist hij degene was, die hier de aanstichter van was. Net toen hij verdwenen was, richting zijn fijne woonplaats, werd er een bijzondere ontdekking gedaan. Op de plek waar Maarten had gezeten, werd namelijk een strip pillen gevonden. Leeg uiteraard en een rel leek in de maak. Onze loopvriend had alle gedragsregels van AVA`70 immers enorm geschonden, door hard te lopen op pillen met o.a. een flinke overdosis Codeïne. Dit bleek immers een van de hoofdbestanddelen te zijn van het middel, dat hij voor de training tot zich had genomen. Het clubbestuur werd laat op de avond ingelicht over de situatie en zit uiteraard erg met het voorval in de maag. Op dit moment laat men onderzoeken, welke middelen volgens de reglementen zijn toegestaan en of er daadwerkelijk sprake is van een overtreding, aldus bestuurslid Erwin Wamelink.
Nog niet duidelijk is wat de gevolgen voor Maarten A. zullen zijn, maar de dopingpilletjes bleken in ieder geval wel geweldig te werken!
En Maarten zit in de handel, dus……..
