Af en toe even Off Piste hoorde er dinsdagavond wel bij..

Het heeft eigenlijk veel te lang geduurd, maar dinsdagavond was het dan eindelijk zover. De ijzersterke B-selectie trok er weer eens op uit voor een trainingsloop op locatie. De corona had deze populaire activiteit onmogelijk gemaakt, maar Marco van Rijs vond het welletjes. De altijd goedlachse coach had zijn volgelingen uitgenodigd om zich rond de klok van 19.00 uur te melden op de bekende parkeerplaats in Vragender. Uiteraard had hij het te lopen parcours uitvoerig verkend en zichzelf als bonus getrakteerd op een terrasje, wat uiteraard heel logisch is. Ondanks het feit dat de vakantieperiode inmiddels is aangebroken, waren er toch ruim 20 sportievelingen op deze 1^e zomertour van 2021 afgekomen. Er bleek zelfs een zeer enthousiaste achterfietser aanwezig te zijn om er voor te zorgen dat het peloton in een gesloten draf bij elkaar zou blijven.

Zoals gebruikelijk werd de avond begonnen met een praatje van de trainer himself, die vol humor zijn blijdschap over de aanwezigheid van het grote aantal atleten liet blijken. Hij had er zelf voor gekozen om zich te verplaatsen met de transporter, wat een goede keus bleek te zijn, gezien het feit dat er in sneltreinvaart 17 bidons, flessen water en sleutelbossen in zijn mandje werden geflikkerd. Het sturen werd voor van Rijs dan ook gelijk al een dingetje, want de route kende een zeer laag asfaltgehalte en in het rulle zand verlies je snel de controle. Nadat alles in gereedheid was gebracht werd er vertrokken en met een omtrekkende beweging draaide de club richting de Schans. Het gebied lag er na twee Zwarte Crossloze jaren natuurlijk fantastisch bij en na een korte draafpartij door een armetierig bosje arriveerde het veelkleurige gezelschap in de nabijheid van het circuit. De lange sliert met lopers slingerde zich door het fraaie stukje natuurschoon en trok de aandacht van de vele wandelaars. Zowel met, alsook zonder hond. Een bekende werd onderweg uitgebreid gegroet en gedisciplineerd werd de meefietsende coach op de voet gevolgd. Wat niet anders was dan bij de zomeretappes in het verleden was het onophoudelijke gekeuvel. Tuurlijk was er na een lange periode het nodige te bespreken, maar dit keer was het wel bijzonder opmerkelijk. Wat wel nieuw was, bleek het feit te zijn, dat er voor een sanitaire stop geen tempovertraging meer wordt ingelast en dat betekent dus, dat er automatisch een extra sprintje getrokken dient te worden. Aan de voet van de klimtoren werd een korte, maar zeer aangenaam drankmomentje ingelast, waarna de etappe werd vervolgd. De trainert liet zich eventjes afzakken naar de achterste geledingen van het peloton en kwam onderweg alleen maar lachende gezichten tegen. Hij pinkte in het geniep even een traantje weg bij het zien van de loopvreugde bij zijn manschappen. Ja, die Marco blijft een gevoelig typetje en juist daarin schuilt ook weer zijn kracht. Vooraan wordt er nog effen een flinke slinger aangegeven, met als gevolg dat er direct een paadje wordt gemist. De laatsten werden voor even de eersten en pakten een drekspoor langs een slootje, waar de regen er hier en daar een potje van had gemaakt. Dit werd de achterfietser, laten we hem Tom noemen, bijna fataal. In een “split second” verloor hij de macht over zijn stuur en moest bijkans van de verdrinkingsdood worden gered. Dit zou zeker een smetje hebben betekent op de eerste loop op locatie van 2021, temeer het voor de rest zo geweldig liep. Met een fijn applaus voor de deelnemers in het algemeen en coach in het bijzonder werd de finish bereikt na een prachtig loopavontuur van dik een uur en 10,66 kilometer op de teller.

Met een meer dan voldaan  gevoel werd er afscheid van elkaar genomen. De eerste zomeretappe smaakte in ieder geval naar meer en Marco kennende, kan de B-selectie hier alvast reikhalzend naar uit kijken……….    

Skeelercrack Erwin Wamelink

Als we er dan toch zijn….. Dat zal Erwin Wamelink gedacht hebben, toen hij hoorde dat er op woensdagavond 14 juli jl. een Free Wheel Skeelerwedstrijd plaats zou gaan vinden op sportpark Zuid. De altijd goedlachse jeugdtrainer van AVA’70 is op dit moment een keer of 4, 5 per week op de reserve accommodatie van zijn cluppie te vinden en bedacht zich geen moment. Hij liet zich weer eens voor een nieuw avontuur uitdagen en startte razendsnel de noodzakelijke voorbereidingen. Geheel volgens verwachting, had hij binnen 22 minuten een paar hele fijne leenskeelers gescoord, die vast en zeker niet helemaal zouden passen, maar als er iemand de pijn kan verbijten, dan is het Erwin wel. Slechts weinigen waren op de hoogte van het dappere rolavontuur van Wamelink en het was natuurlijk voor insiders de grote vraag in welke outfit hij aan de start zou verschijnen: een heus Franz Krienbuhl-pakje of gewoon een korte tight met AVA-shirt? Een helm, omdat het moet, maar zeker geen arm- en kniestukken, want dan lijkt het of je angst hebt en daarbij is een beetje asfalteczeem is ook best stoer. Uiteraard verloochende de AVA-jaan zijn afkomst niet en meldde zich uiterst brutaal in zijn gele shirt en met een mooi blauw potje op zijn hoofd op de eerste startrij. Het alleszeggende startnummer 508 stoer op de aerodynamische kleding gespeld. De regen klaterde met bakken op het asfalt en het beestenweer is de neo-skeeleraar op het lijf geschreven. “Hoe zwaarder, des te meer kansen voor mij om te scoren”, zo zal Wamelink gedacht hebben. Dat het valrisico dan ook net effen iets groter is, daar wilde onze rasoptimist niets van weten.

Om exact 18.59 uur klonk het startfluitje en rolde het deelnemersveld van echte helden over het strakke asfalt, dat deze avond dus voorzien was van een laagje regenwater, dat in de wintermaanden zeker voldoende zou zijn voor een prachtige ijsvloer. Wamelink toonde zich gretig als altijd en kroop direct achter de rug van de torenhoge favoriet Thomas Lohuis, ook AVA’70 overigens en goed in tal van sportdisciplines. De strijd ging over 15 rondjes en de regen zou voor en ware slijtageslag op gaan leveren. Onze blonde pijl koos zijn eigen strijdplan en gunde Lohuis zijn overwinning, door hem in de slotfase rustig en gestaag bij hem weg te laten rollen. In een geweldig symmetrische en atletische stijl maakte Wamelink weer eens aan iedereen duidelijk dat hij van alle markten thuis is. Met een podiumplek in het verschiet begon Erwin steeds meer ontspannen te skeeleren en dit was werkelijk een lust voor het oog. In een sublieme eindtijd van 29 minuten en 57 seconden finishte Wamelink als tweede en schreeuwde een oerkreet van genot, die tot ver achter Bocholt te horen was. Een zilveren plek en een prachtig P.R. was een fraaie score in deze, toch redelijk troosteloze ambiance. Wat was Erwin er blij mee en terecht!

Het zou wel eens heel goed mogelijk kunnen zijn, dat het circus “Wamelink on Wheels” een gezellig avondje uit gaat worden in de zomermaanden. Het is immers weer eens heel wat anders dan slenteren over de lokale braderie. Wat zullen zijn fans naar dit sportieve uitje uit gaan kijken. En dat zijn er heel erg veel……

Enkele leden van de Dravers en Vrijbuiters...

We gaan even terug naar een mooie, winterfrisse donderdagavond, begin januari 2015. Bij het clubhuis van AVA`70 maakt een plukje hardlopers zich rond 19.15 uur klaar voor het maken van een hele fijne duurloop. Wegkapitein Peter Baten ontbrandt zijn koplampje, begroet zijn mede-strijdmakkers bij deze primeur en langzaam vertrekt het clubje in de duisternis. Natuurlijk moest er voor de interne- en externe communicatie een naam komen voor het lopersgezelschap en er werd gekozen voor de geuzentitel: “de Kneuzengroep.” Volgens het Nederlands woordenboek.nl deel 118, is een kneus een klus of sukkel. In ieder geval iemand die weinig goed kan doen. Hiermee worden de sportievelingen feitelijk wel een beetje tekortgedaan natuurlijk, maar er zijn wel degelijk een aantal criteria waaraan moet worden voldaan om toe te kunnen treden tot de club. Zo moeten er wel zichtbaar of onzichtbaar wat mankementen aanwezig zijn, die een belemmering kunnen zijn om volle bak te trainen. Dit kan bijvoorbeeld een vervelend baanvirus zijn, waarbij het spierstelsel het na een training en een nacht rust volledig laat afweten. Het kan echter ook een andere vorm van malheur zijn, zowel op het lichamelijke, maar soms ook op het mentale vlak. Daar tegenover staan ook wel een paar huisregels, waaraan de Kneuzengroep moet voldoen. Zo is de stilzwijgende afspraak gemaakt, dat er de nodige variatie in de trainingen moest worden doorgevoerd en er tevens serieuze verbeteringen in zowel het groepsgebeuren, maar ook bij het individu zichtbaar moeten zijn. Zowaar geen misselijke eisen natuurlijk, maar ook wel weer een uitdaging waarmee je Pietje Baten met een gerust hart mee op pad kan sturen. De natuurliefhebber pur sang is dol op bospassages, rulle zandpaden, tempowisselingen en zijn specialiteit …… slootkanten, dus dit zou zeker goed gaan komen. Als je ergens immer sneller en vooral beter en sterker van wordt zijn het deze ingrediënten. De goedlachse trainert kon vanaf het begin wekelijks rekenen op uitstekend gezelschap dat vaak varieerde in aantal en kwaliteit, maar de humor was er altijd. De wegkapitein was helemaal in zijn element en ging meer en meer op zoek naar onbekende paadjes en zoog in zijn enthousiasme de kneuzen volledig mee. Het leek er meer en meer op, dat Baten zijn mislukte carrière als padvindertje in wilde halen en de ontdekkingstochten namen af en toe grootse vormen aan.  Daarbij werden de dorpsgrenzen regelmatig overschreden, om daarbij toch vooral de mooie natuur te koesteren en het gestel letterlijk, maar zeker ook lichamelijk te prikkelen. Zo werd er onlangs gelopen in Grolle, waarbij Petertje een gids had ingehuurd. Het was een spraakmakende draafpartij, waarbij er een pad gecreëerd moest worden door okselhoog gras bij een temperatuur van 33,8 graden en een luchtvochtigheid van boven de 90 %. Tuurlijk ga je hier niet harder van lopen, maar je wordt er mentaal wel sterker van. Ook de verschillende uitstapjes over Duits grondgebied worden aan de trouwe volgelingen zonder verdere aankondiging voorgeschoteld, die dikwijls geen flauw benul hebben waar ze rondlopen.

Honderden trainingen zijn er inmiddels afgewerkt door de Kneuzengroep en het niveau werd beter en beter. Want waar de ene kneus zomaar volop in de prijzen viel, een ander promotie afdwong naar de A-selectie, begonnen sommige veteranen aan hij tweede, derde, misschien wel vierde jeugd. Kortom, de wekelijkse draafpartijen wierpen hun vruchten af en het was vooral de uitstekende sfeer die het cement van de groep vormde. Sinds de massale invoering van Strava worden de trainingen van Peter en zijn gevolg nauwkeurig bestudeerd, becommentarieerd en uiteengerafeld. Niet zozeer de prachtige routes zijn onderwerp van gesprek, maar vooral het flinke tempo waarmee de trailrondjes worden afgewerkt zorgen voor tal van reacties.

'Vrijbuiter Chef' Peter..

Nu de Kneuzengroep hun 6,5-jarig bestaan vieren, vond wegkapitein Baten het tijd worden om in een besloten bijeenkomst eens de koppen bij elkaar te gaan steken en met elkaar de koers uit te gaan zetten voor de komende jaren. Hij was er duidelijk nog niet klaar mee, maar wilde de draagkracht bij zijn manschappen gaan toetsen. Het moest een avondvullend programma gaan worden met alles erop en eraan. Zijn vaste trailmaatje voor de weekenden nam het heft in handen en wilde graag de route bepalen. Baten vond het natuurlijk best wel lastig, dat hij deze toch zeker niet onbelangrijke taak al direct uit handen moest geven, maar stemde uiteindelijk in. Toen de gids voor 1 avond de lopers vertelde dat er deze avond, 1 juli jl. “de Olde Boaten-route” op het programma stond, nota bene vernoemd naar de voorvaderen van de trainer, kreeg deze het te zwaar en liet zijn tranen de vrije loop. Het was een rondje Puur genieten met een grote P. Al keuvelend, dravend en af en toe versnellend trok het gezelschap door de fraaie dreven van Dale en vooral Barlo. Natuurlijk kwam het gezelschap compleet na een kilometertje of 11 weer bij het vertrekpunt aan. Bij een horecagelegenheid in Het Noorden van Aalten werd er direct begonnen met het verbouwen van het terras, want de homogeniteit in de groep is dermate hoog, dat er een gezellige setting moet worden gecreëerd, waarbij iedereen elkaar recht in de ogen kan kijken, tenminste… in ieder geval aan het begin van de meeting. De koersdirecteur van deze memorabele avond bleek een dubbelrol te hebben, want hij toonde zich ook nog eens een geweldige sponsor van water met een fruitsmaakje, nootjes, broodjes met smeerseltjes en warme hapjes. De avond kon natuurlijk niet meer stuk, dat was al vroeg duidelijk. Nadat iedereen was voorzien van een sapje nam de chef himself het woord en begon met het oprakelen van wat historie. Herkenbaar voor menigeen en de luisteraars hingen aan de lippen van Baten, die aangaf nog flinke plannen te hebben voor de nabije toekomst. Een gewaagde aanname natuurlijk, want er had in het geheel in de groep geen kringgesprek plaatsgevonden over een mogelijke contractverlenging. Afijn, peter ging zo op in zijn verhaal, dus werden zijn woorden beantwoord met een warm applaus. Het onderlipje van de trainer begon zowaar iets te trillen. Dit werd alleen maar erger, toen de nestor van de groep het woord overnam. Hij roemde de wegkapitein om zijn warme betrokkenheid voor zijn discipelen en als dank schonk hij de inmiddels tot tranen toe geroerde meester een smaakvolle attentie. Woorden schoten hem tekort en om Petertje niet helemaal in verlegenheid te brengen nam de p.r-man van de club de microfoon razendsnel over. Lang was er gesoebat over een mogelijke naamswijziging, want de kneuzen waren in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een volwassen club atleten, die zowel in trainingen, alsook in wedstrijden hadden aangetoond instaat zijn om boven zichzelf uit te stijgen. Een nieuwe geuzennaam moest nog even door de verschillende instanties getoetst worden, maar uiteindelijk kwam er groen licht. Vanaf 1 juli 21.09 uur jl. is “de Kneuzengroep” verleden tijd en heet het gezelschap vanaf dat moment: Dravers en Vrijbuiters. Aan het concept verandert overigens niets, zo werd besloten, dus er zullen wekelijks veel zandpaden en slootkanten op het menu staan. Als trainer van het team mocht Baten een prachtig ontworpen hardloopshirt in ontvangst nemen, waarop het logo prominent aanwezig is. Een jonge vormgever had zijn uiterste best gedaan om er iets moois van te maken en dat was in de ogen van alle aanwezigen volledig geslaagd. Zo trots als een pauw toonde Peter het exemplaar en gelijk al kon de bestellijst erbij gepakt worden. De glazen werden snel gevuld en er werd luidruchtig geproost door de club atleten die het uitstekend naar hun zin had op deze doordeweekse avond. Vol verwachting wordt er uitgekeken naar de nieuwe routes en belevenissen van de Dravers en Vrijbuiters!